Waar zijn de robotmuzikanten? Computerwetenschappers worstelen om Daft Punk te programmeren

Algoritmen kunnen nieuwe symfonieën berekenen en jazzriffs improviseren. Ze kunnen zelfs een rap samenvoegen. Maar kan echt kunstenaarschap worden voorgeprogrammeerd? De professoren van Dartmouth Michael Casey en Dan Rockmore, oprichters van de Turing Tests in de Creatieve Kunsten, hopen er achter te komen. Ze hebben een wedstrijd opgezet om te bepalen of mensen onderscheid kunnen maken tussen menselijke en kunstmatige kunst. Geen van beiden twijfelt eraan dat schoonheid kan worden geprogrammeerd, maar geen van beide heeft gezien dat er werkelijk iets onverwachts uit een automaat komt - toch.

"Om al deze dingen echt op het niveau van een expert op het gebied van door de mens geproduceerde muziek te brengen, zou het niet gewoon kunnen imiteren hoe muziek klinkt," vertelt Casey, een professor in muziek en informatica, omgekeerde. "Een componist, dat wil zeggen J.S. Bach, of Mozart, of Skrillex, is iemand die zich heel goed bewust is van hoe we verwachtingen vormen over wat er gaat gebeuren, en daar spelen ze mee."

Goede componisten zetten de 'regels' van het nummer al vroeg op - zeg, het leggen van een patroon van beats of muzikale frases - en leer de luisteraar wat hij kan verwachten. Het voorzichtig dwarsbomen van die verwachtingen in de loop van het liedje houdt de luisteraar bezig. Dit is heel moeilijk om te doen, laat staan ​​om een ​​algoritme onder de knie te krijgen.

Daft Punk's "Around The World", zegt Casey, is een perfect voorbeeld van muziek die als mechanisch klinkend kan worden beschouwd, maar de uitgesproken menselijke signatuur draagt ​​van een componist die zich met zijn luisteraars bezighoudt. "Er zitten precies vijf geluiden in," legt hij uit. "Vijf elementen. En ze worden één voor één voorgesteld in zeer zorgvuldige regelingen. Eerst krijg je geluid A. Dan krijg je geluid B en A. Dan klinkt C, maar dan wordt B uitgeschakeld. En een beetje later krijg je C en B samen maar niet C, B en A. En je hersens spelen al deze spellen, zeggende, wanneer zal ik A, B en C samen horen, want ik heb het niet gehoord ze al samen?"

Algoritmen kunnen leren hoe ze muzikale patronen kunnen creëren - goede patronen - en deze kunnen toepassen op een manier die songachtig klinkt. Waar ze in het algemeen falen is dat ze begrijpen wat het publiek kan verwachten en vervolgens die verwachtingen ondermijnen. Casey legt uit dat deze beperking komt omdat ons denken zo vaak wordt geïnformeerd door cultuur en ervaring op een manier die horrifically moeilijk is om wiskundig te modelleren. Cultuur kan niet zomaar in een machine worden ingevoerd.

Dat gezegd hebbende, zijn er muzikale doorbraken en kunnen algoritmen mogelijk ertoe leiden dat een van hen een genre op zichzelf wordt. Jarenlang, zo legt Casey uit, waren de oren afgestemd op analoge geluiden, zoals de folk-geïnspireerde deuntjes van Crosby, Stills, Nash en Young, wat de reden was waarom Madonna's zwaar gemoduleerde, in toonhoogte verschoven oude muziek zo onderscheidend leek toen het publiek het voor het eerst hoorde. De Top 40 van vandaag, met directe invloed van Madonna, is lang niet zo gedenkwaardig omdat de liedjes antecedenten vertegenwoordigen. Maar wat als Madge wiskunde zou kunnen zijn?

Dan Rockmore, ook een professor in de wiskunde en de informatica, sluit niet uit dat het idee van machinegegenereerde muziek een dominant genre wordt. "Als 50 jaar lang het enige waar mensen naar hebben geluisterd, computergegenereerde muziek is, kan alles wat een mens genereert vreemd voelen." Zegt hij. Muziek met een robotachtige esthetiek bestaat al - artiesten zoals Kraftwerk en ja, Daft Punk - en is de regels van het lopende muziekspel aan het veranderen. Het feit dat de term 'robotachtige esthetiek' voor mensen een logisch gevolg is, is het bewijs, zegt Rockmore, van een opkomend muzikaal type. "Toen het woord 'robot' arriveerde, zou dat een totale oxymoron zijn geweest. Nu is het een schouder schouderophalen."

Toch blijven Casey en Rockmore erop staan ​​dat robots de muziekindustrie niet snel zullen bestormen.

"Ik ben eigenlijk opgelucht, als hoogleraar muziek, dat wat wij beschouwen als een menselijke neiging, voorlopig enigszins veilig lijkt," zegt Casey. Bovendien, voegt hij eraan toe, is er altijd dit: "Als ik een machine kon schrijven die perfecte, mooie dansmuziek of pianomuziek kon schrijven, nou, ik ben nog steeds de componist. Ik componeer het gewoon op een ander niveau."