'Alita: Battle Angel' Review: A Beautiful but Hollow Shell

$config[ads_kvadrat] not found
Anonim

Moment tot moment, Alita: Battle Angel is een sensatie. Het is soms ook erg dom. De naadloze integratie van live-action en CGI is een prachtig kunstwerk, vooral tegen een adembenemende visie van cyberpunk dystopie die aanvoelt alsof een mangakunstenaar elk kader heeft getekend. Van het ene cool-action-set-stuk tot het volgende, het is gemakkelijk om wat te kopen Alita is de verkoop, als de sombere dialoog, verward wereld-gebouw, en gekmakende, onbevredigende einde niet in de weg staan.

Een droomproject van James Cameron (producer) en de nieuwste regie-inspanning van Robert Rodriguez, Alita: Battle Angel is een "live-actie" aanpassing van Yukito Kishiro 1990 manga Gunnm (Vecht tegen Angel Alita was de westerse titel).

In de toekomst, 300 jaar na een cataclysmische oorlog die bekend staat als 'De herfst', woont de overgrote meerderheid van de mensheid in uitgestrekte, overvolle Iron City terwijl de elite in luxe hoog woont. De rijken dumpen hun afval naar Iron City, en het is bovenop een vuilnisberg dat een vriendelijke cyborg-chirurg, Dr. Ido (Christoph Waltz), de intacte bovenste helft van een jonge vrouwelijke android vindt. Nadat ze haar een nieuw lichaam heeft gegeven, benoemt hij de amnesiac-robot Alita (Rosa Salazar) en ontdekt ze uiteindelijk haar ware identiteit - die van een dodelijk wapen dat werd gebruikt in de oorlog die leidde tot The Fall - terwijl ze de onderbuik van Iron City volgde.

Een moordenaars rij van Oscar-winnende acteurs, waaronder Mahershala Ali, Jennifer Connelly, en een verrassing verschijning (een drievoudig genomineerde die Matt Damon's rivalen interstellair uiterlijk in schokwaarde) rond de cast af als Iron City's meer excentrieke, en over het algemeen meer kwaadaardige, inwoners.

Zoveel van de beste momenten van de film komen door Salazar, die Alita tot leven brengt, om zo te zeggen. Haar grote CGI-ogen, hoewel een verbluffende creatieve beslissing, zijn niet opdringerig of afleidend. Sterker nog, ze zijn bijna haar geheime wapen. Misschien zijn psychologie in het spel, maar wanneer gekoppeld aan Salazars vertederende voorstelling, krijgen haar cherubische ogen onmiddellijk sympathie van het publiek. Door die expressieve ogen zie je Alita's naïveteit en nieuwsgierigheid naar de wereld en naar zichzelf toe, en Rodriguez weet hoe ze dat verhaal moet vertellen.

Alita wakker maken is een bijna viscerale sensatie. Door het expressieve gezicht van Salazar en de deskundige leiding van Rodriguez voel je bijna de textuur van haar synthetische huid en ledematen als ze ze ontdekt, van de sinaasappels en chocolaatjes die ze eet. Het is een gevoel dat nooit verdwijnt, en omdat de film meer cyborgs introduceert met bizarre, kleine details, "voel" je elk van hun nuances. Een premiejager, gespeeld door Ed Skrein, is helemaal staal maar in zijn gezicht en ik kon mijn ogen niet van zijn stalen gezichtshaar afhouden. voorleggen Alita nu voor een Oscar in VFX en productieontwerp, omdat Wauw.

Rodriguez weet ook hoe hij het plezier moet regelen. Motorball, een fictieve sport die skaten, basketbal en rugby combineert, is volkomen hypnotiserend. Net als de worstelwedstrijd van Spider-Man uit de 2002 Sam Raimi-film, zal ik de scènes van Motorball nog jarenlang op YouTube volgen.

Het is maar goed dat de film me de omgeving laat voelen, want helaas schiet het op veel andere manieren tekort. Het ongelijke schrift wordt gereden met problemen, van dialoogcliches tot een crimineel onderbenut Idara Victor als de verpleegster van Dr. Ido, tot een enorm gebrek aan subtiliteit - wat ironisch genoeg Alita: Battle Angel voel me als pure anime. Op een gegeven moment biedt Alita haar vriend (Keenan Johnson) haar hart, metaforisch en letterlijk, terwijl ze het ding uit haar borst rukt. Bovendien kan het de hele stad honderden jaren van stroom voorzien, wat een groot detail is dat nooit de moeite waard is.

Terwijl de film bleef hangen, raakte ik gefrustreerd door zijn oppervlakkig mooie wereld. Iron City is op het eerste gezicht wat voor stad dan ook Geest in de schaal wanhopig wilde zijn: kleurrijk, divers en exploderend met het leven. De steegjes en straathoeken van Iron City zijn interessanter dan het verhaal dat ze uitstralen. Maar als dat verhaal zich ontvouwt, wordt Iron City hol.

De film verspilt wat een tijdige haves / have not-metafoor zou moeten zijn, waarin een onzichtbare elite de armen laat wentelen in hun vuiligheid en brood en circussen. (Professional Motorball is kwaadaardig.) In een slimmere film zou je zien dat activisten protesteren tegen de barbarij van cyborgs die elkaar vermoorden voor sport.) Alita over cyborgrechten, een ander potentieel thema waarmee de film flirt zonder behoorlijk door te volgen.

Uiteindelijk, Alita is een mooie foto met een geweldige hoofdrolspeler in een niet gaar verhaal dat uiteindelijk gaat over de wraak van een meisjesbot op haar eigen afleggen. Haar enige motivatie is om de slechteriken te krijgen vanwege haar vriend, en we moeten wachten op een vervolg om zelfs die magere uitbetaling te krijgen. Alita: Battle Angel is een film met zoveel mogelijkheden, maar is meestal gewoon een schelp van iets dat nog beter is.

Alita: Battle Angel treft theaters op 14 februari.

$config[ads_kvadrat] not found