De resterende wereldwildernis wordt onthuld in 5 gedetailleerde kaarten

Er zijn niet veel hoeken van de wereld onaangetast door de mensheid.Recent onderzoek heeft aangetoond dat slechts 23 procent van het landoppervlak van de planeet (exclusief Antarctica) en 13 procent van de oceaan nu als wildernis kan worden geclassificeerd, wat neerkomt op een daling van bijna 10 procent in de afgelopen 20 jaar. En meer dan 70 procent van wat de wildernis overblijft, is binnen slechts vijf landen.

Onderzoekers uit de VS en Australië hebben onlangs een globale kaart gemaakt om deze achteruitgang te illustreren, gemaakt door gegevens te combineren over zaken als bevolkingsdichtheid, nachtlicht en soorten vegetatie. Het probleem met een dergelijke benadering is dat de vraag waar de wildernis begint en eindigt niet zo eenvoudig is als het eerst lijkt.

Zie ook: In video onthult bioloog hoe weinig van de wereld nog steeds "wildernis" is

De gegevens die worden gebruikt om wildernis in kaart te brengen, worden vaak op verschillende manieren voor verschillende delen van de wereld verzameld. Sommige gegevensreeksen wegen bijvoorbeeld helemaal naar boer- en bostrajecten terwijl andere alleen primaire wegennetwerken registreren. De definitie van hoe ver land moet zijn van deze wegen om te worden geclassificeerd als wildernis kan ook variëren. Ondertussen leidt het breien van al deze gegevens tot een enkele kaart vaak tot compromissen die de bruikbaarheid verminderen, zoals het niet opnemen van blokken wildernis onder een bepaalde grootte.

Dus hoewel globale kaarten nuttig zijn om de aandacht te vestigen op het verloop van wildernisgebieden, kunnen alleen de grotere details van nationale en lokale kaarten ons echt helpen om de bedreigingen die onze overgebleven wilde gebieden vormen te begrijpen en erop te reageren.

Schotland

Schotland is misschien het land met de meest gedetailleerde wildernismapping in de wereld van vandaag. Het is in kaart gebracht op wereldwijde, continentale, nationale, regionale en lokale schaal, elk met steeds meer details en hogere nauwkeurigheid en betrouwbaarheid. De Schotse regering heeft deze kaarten kunnen gebruiken om op de meest effectieve manier te bepalen wat moet worden beschouwd als beschermd "wild land".

Vroege kaarten toonden aan dat de meeste wildernis zich bevond in de onbewoonde hooglanden en suggereerden dat er bijna geen wilde gebieden rond de belangrijkste steden van Glasgow en Edinburgh waren. Maar door in te zoomen en de groottedrempel te verkleinen van wat geldt als wildernis, heeft de regering kleinere gebieden van wild land geïdentificeerd dichter bij steden die net zo belangrijk zijn voor recreatie en landschap, habitat en ecosysteembehoud.

China

China volgt hetzelfde voorbeeld en gebruikt kaarten op nationaal niveau om wildernisgebieden te definiëren en een nieuw nationaal parksysteem te helpen ontwikkelen. Het land kan netjes in tweeën worden verdeeld, zoals wordt benadrukt door de zogenaamde "Hu-lijn", een eenvoudige rechte lijn die Ai-hui in het noordoosten verbindt met Teng-Chong in het zuidwesten. Ten oosten van deze lijn is het land dichtbevolkt en intensief bebouwd. In het westen is de menselijke bevolking schaars en het land blijft grotendeels wild.

Chinese geografen zijn nu methoden aan het ontwikkelen om met deze duidelijke polariteit om te gaan in de verspreiding van de wildernis van het land. Net als Schotland moeten ze die kleinere gebieden met wilde ecosystemen identificeren die binnen de anders gefragmenteerde en ontwikkelde landschappen van het oosten blijven.

Amazone

Eén ding dat wilderniskaarten vooral goed illustreren, is hoe wild land verloren gaat aan de vraag naar voedsel, brandstof, water, hout en mineralen naarmate de menselijke bevolking toeneemt. Kaarten tonen aan dat dit voornamelijk gebeurt door de aanleg van wegen in verband met houtkap, olie en gas en delfstoffenwinning. Beelden van de aanhoudende fragmentatie van het Amazone-regenwoud vormen een goed voorbeeld van hoe wegen, eenmaal gebouwd, het landschap openen voor landbouw.

Europa

Ondanks de problemen van wereldwijde wilderniskaarten, zijn er enkele pogingen gedaan om de impact van grensoverschrijdende aannames en inconsistenties te overwinnen. De variaties in de kwaliteit van de wildernis zijn consequent in kaart gebracht in heel Europa als onderdeel van een EU-project om een ​​register van de resterende natuurgebieden van de EU te ontwikkelen. Eén ding dat deze kaart benadrukt, is hoe gewoon het is om wildernisgebieden te vinden op meer noordelijke breedtegraden die te koud en droog zijn voor landbouw of bosbouw en op grote hoogten waar het land te ruig is om te werken. Dus we zouden niet verrast moeten zijn om een ​​vergelijkbaar patroon op de wereldkaart te zien.

Zie ook: Kaarten tonen hoezeer Amerikaanse nationale parken worden geteisterd door klimaatverandering

De schaal van dit soort kaarten beïnvloedt zowel de patronen die we zien als de manier waarop we de vernietiging van de wildernis begrijpen. Dit beïnvloedt op zijn beurt hoe we kunnen reageren op en omgaan met de bedreigingen voor 's werelds resterende wilde gebieden. Hoewel globale kaarten de krantenkoppen halen, riskeren ze ook het maskeren van de details in de onderliggende oorzaken en hebben ze dus beperkt gebruik. Ze kunnen heel goed zijn voor het benadrukken van het probleem, maar zouden slechts een beginpunt moeten zijn om ons aan te moedigen dieper te kijken en ons te helpen de onderliggende drijfveren van deze verloren wildernis te waarderen.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Steve Carver. Lex Comber heeft ook bijgedragen aan dit artikel. Lees hier het originele artikel.