'Sausage Party' zou het conflict tussen Israël en Palestina kunnen oplossen

Dit was een vreselijk jaar, vol met op gewelddadige wijze aangestoken massa-schietpartijen, voortdurende heilige oorlog, gemuteerde koorts pandemie, een spuwende DayGlo rioolbuis voor president en het voortbestaan ​​van Twitter. Het lijkt soms hopeloos, alsof er op dit moment niets sterk genoeg zou kunnen zijn om de wereld iets wijs te maken.

Maar ik heb goed nieuws: Worst Feest is hier om ons allemaal te redden van de waanzin en een nieuw soort harmonie tussen mensen van alle rassen, religies en politieke strepen te inspireren. Ja, Worst Feest, de R-rated geanimeerde komedie over geile etenswaren van Seth Rogen, de stoner met de toeterende lach.

Je zou het niet weten van de marketingcampagne, die zich vooral - niet onwaarachtig - toespitste op het brede assortiment van culinaire seks woordspelingen (de lesbische taco, in het bijzonder). Maar die grappen zijn simpelweg de behuizing van deze filmische worst, die een veel vleziger en sappiger boodschap bevat.

De film begint met een muzikaal nummer dat fungeert als zowel comedy-bit als serieuze satire, met een kant van expositie; elk gevoelig ingrediënt in de supermarkt gelooft dat wanneer mensen ze kopen, ze via de glazen schuifdeuren naar "The Great Beyond" worden gebracht, zolang ze volgens de strikte morele standaarden hebben geleefd die de Goden eisen. Het lied bezingt de lofzangen van deze mysterieuze goden, en glijdt uit in een bedreiging voor iedereen die twijfelt aan de waarachtigheid van hun overtuigingen.

Het lijkt veel op de door Oscar genomineerde oorworm "Everything Is Awesome," from De Lego-film, maar in plaats van ironisch de ijzeren greep te prijzen die bedrijven in ons leven hebben, steekt het een nog groter monster aan: het hardnekkige conflict tussen religies, etnische groepen en politieke partijen.

Na het lied komt het eerste teken van de satirische intentie van de film wanneer Frank, de worst van Rogen, "tips" aanraakt met Brenda, het onaangename vaginale knotje van Kristen Wiig. Het zijn maagden, die in hun verpakking zitten en gewoon zichzelf niet kunnen helpen. Maar als het niet goed gaat, is Brenda getroffen door schuldgevoelens; ze is ervan overtuigd dat als ze uit passie hebben gehandeld, de goden genoeg boos zijn om haar te verdoemen met de hel van voedsel. Immers, volgens een protesterende opbrengst, "God haat vijgen."

Als publiek weten we natuurlijk dat haar bezorgdheid dwaas is - ze zal worden opgegeten, omdat er geen kruideniersgod is - en terwijl dat steekt voor religieuze mensen die de popcorn verbranden, predikt de film niet zozeer atheïsme als wel doet het koud, harde logica. Frank leert van de misvatting van de Great Beyond-profetie tijdens een diep gesprek met een wijze inheemse Amerikaanse fles drank (ingesproken door Bill Hader doet zijn beste Johnny Depp als Hunter S. Thompson) en probeert wanhopig Brenda ervan te overtuigen dat haar angsten misleidend zijn. Ze moet haar hoofd uit haar knotje trekken en een zekere ondergang ontvluchten in plaats van te wachten op goddelijk ingrijpen.

Het bestaan ​​van een God is nauwelijks de enige religieuze zorg van de film. Een van de scherpste - en oppervlakkige - subplots betreft een bagel genaamd Sammy Bagel, Jr. en een plat brood genaamd Kareem Abdul Lavash. Sammy is duidelijk joods (geuit door Edward Norton, hij klinkt als Woody Allen), en Kareem, zoals geuit door Dave Krumholtz (die, merkwaardig genoeg, als een oude joodse moeder in een webserie speelde), is duidelijk een Palestijn. Ze zijn constant aan het discussiëren, over schapruimte (de bagels en de sap door hun zuurkool uit hun oorspronkelijke gang zijn gezet en een nieuw thuisland moeten vinden) en zowat al het andere; hun gekibbel kent geen grenzen.

Nu is er geen behoefte aan etnische stereotypen in deze film, maar het is een dader met gelijke kansen en geen van hen is bijzonder schadelijk. Door ertegenaan te leunen, creëren ze karakters die zo verschillend zijn dat het gemakkelijk is om ze in conflict te brengen en vervolgens hun eigen resoluties te vinden.

Dus de meest trieste film over de situatie Israël / Palestina in de afgelopen jaren is … SAUSAGE PARTY ??!

- Jordan Hoffman (@jhoffman) 10 augustus 2016

Zonder het plot weg te geven, vindt de film een ​​manier om niet alleen deze twee ogenschijnlijk natuurlijke rivalen te verenigen (OK, hummus is erbij betrokken) en een monster te overwinnen dat de filmmakers nooit hadden kunnen voorspellen, zou vandaag zo relevant zijn: een gigantische, power-mad douche met een zwaar accent van New York. Verwoord door Nick Kroll, die nu verschillende personages met de naam "Douche" heeft gespeeld - het product voor vrouwelijke hygiëne vernietigt alles en iedereen op zijn pad … vooral Mexicaans eten.

Kan iets een allegorie zijn als het werd geschreven en geanimeerd voordat de uitvloeisel ervan ontstond?

Er zijn een aantal andere voor de hand liggende sociale metaforen in de film, maar we zullen ze hier niet overhalen. En ja, het is een stuk makkelijker voor een geanimeerde film over eten om een ​​weg naar vrede en begrip te vinden dan voor een boze natie verscheurd door radicale religieuze en politieke actoren, maar Worst Feest Het atheïstische humanisme is een verfrissende traktatie. Dat zo'n hoopvolle boodschap afkomstig is van een film over een pratende worstje, en wordt afgedekt met een massale voedselorgie, is des te opmerkelijker, en ook nuttig; het helpt altijd om wat suiker te hebben om het medicijn te helpen naar beneden te gaan.