'Spawn' Creator Todd McFarlane is geïnspireerd door zijn angstaanjagende nachtmerries

Dit artikel van Carlos Meija verscheen oorspronkelijk in Van Winkles, de publicatie over slaap.

Weinig mannen hebben zo'n stempel gedrukt op de moderne nerdom als Todd McFarlane. Al 25 jaar maakt de Canadese cartoonist, schrijver en ondernemer popcultuurbepalende karakters (Spawn), leunt zijn inkt en unieke gevoeligheden naar gevestigde titels (oppasser, Spider Man) en vond het speelgoedpad opnieuw uit.

McFarlane, nu 54, kreeg zijn grote doorbraak aan het eind van de jaren tachtig voor DC en Marvel Comics, waar hij werd geprezen om zijn ongelooflijk gedetailleerde stijl voor titels als oppasser en Spider Man. In 1992 vertrok hij met een aantal spraakmakende artiesten om een ​​innovatief uitgeverijbedrijf te vormen waar schrijvers en kunstenaars hun komische creaties zouden bezitten en artistieke controle zouden hebben. Het resultaat was Image Comics, waar hij op de markt kwam Paaien, de populaire serie over een speciale ops soldaat-gedraaid-hel demon. Image Comics bleef bestaan ​​terwijl de industrie worstelde en vandaag is sterker dan ooit. (Het publiceert een bepaalde kleine titel genaamd De wandelende doden.)

Naast stripverhalen en algemene popcultuur, heeft McFarlane de moderne verzamelaar opnieuw gedefinieerd. Het gelijknamige McFarlane Toys, geïntroduceerd in 1994, creëert tergend gedetailleerde modellen van personages uit alle lagen van de popcultuur, waaronder Game of Thrones, De wandelende doden en Halo. Hun populariteit is de afgelopen jaren afgenomen, maar het speelgoed wordt nog steeds gezocht door de meest fervente verzamelaars.

McFarlane schrijft een goede nachtrust toe aan zijn jarenlange succes, waarbij hij zegt dat het van cruciaal belang is om zijn constant stromende creativiteit de mond te snoeren en een gezonde geest te blijven. "Anders zou ik een man van 24 uur zijn die de hele tijd dingen zou verzinnen," zegt hij. "Ik weet zeker dat ik op een gegeven moment me in de klas van waanzin zou brengen."

In zijn eigen woorden, bespreekt de komische legende het benutten van slaap, dromen en het kalm omgaan met de nachtmerries van zijn vrouw.

De standaardvraag die ik hoor is: "Hoe kom je aan die gekke shit?" En mensen vragen: "Wat voor soort dromen heb je?" Eerlijk gezegd? Ik slaap als een baby. Ik word niet wakker met epifanieën en ga: "Oh mijn god! Ik heb de nieuwste filmtrilogie in mijn hoofd! "Ik ben het tegenovergestelde. Ik denk dat het komt omdat ik mijn daguren besteed aan gekke dingen doen. 'S Nachts ben ik uitgeput en heb ik het al uit mijn systeem gehaald. Ik heb geen katholieke schuld als ik naar bed ga. Ik zie mijn bed als uitstel. Ik hoef niet te twijfelen of aan iets te denken. Ik zal dat morgenochtend doen.

Zelfs als ik droom, het moment dat ik wakker word verdwijnt het, dus ik kan het niet opschrijven. Het verdwijnt.

Als je voor het lichaam zorgt, de geest is niet zo ver achter. Ik blijf meestal later op bij mijn vrouw. En dat is terug te zien naar toen ik jonger was en in strips de hele nacht door werkte om deadlines te halen. Ik denk dat daar een klein beetje van is. Ook al is het een decennium geleden, dat is niet verdwenen.

"Ik word niet wakker met epifanieën en ga," Oh mijn god! Ik heb de nieuwste filmtrilogie in mijn hoofd! "Ik ben het tegenovergestelde."

Mijn vrouw is het tegenovergestelde. Ze heeft nu al dertig jaar nachtmerries. Ze is net zo normaal als een persoon zoals jij dat wilt. Ze is professor aan de ASU en ze is slim. Op vrij regelmatige basis word ik wakker met geschreeuw en paniek en haar rondrennen - soms tot het punt waarop ze niet herkent wie ik ben. Ik heb deze slechte theorieën over het onderwerp. Ik krijg alle demonen gedurende de dag vrij, ik ga naar bed en ik ben weg. Ik ben mijn eigen baas, dus ik mag alle regels weggooien, maar de gemiddelde persoon heeft te maken met stress - ik haat dat woord - en als ze naar bed gaan, zoals mijn vrouw, zijn ze gewoon gek wanneer ze in slaap vallen. Ik denk dat ik haar een romanschrijfster moet maken, zodat ze het overdag uit kan krijgen.

Als je nog nooit hebt geslapen met iemand die nachtmerries heeft, de eenvoudigste manier om dit uit te leggen, is jezelf in een diepe slaap te laten vallen en iemand met een paar cimbalen ze recht op je oor te laten drukken. Het is dat schokkend. Het verschil met een nachtelijke terreur en een droom is dat een nachtelijke terreur van nul naar 100 gaat. Logica komt niet om te spelen in een dergelijke situatie.

Maar sommige zijn grappig. Een normale zal zijn: "We hebben het paard niet gevoerd." Dat is belachelijk omdat we geen paard hebben. Dan zal ze boos op me worden en zeggen: "Natuurlijk hebben we een paard. Je hebt hem niet gevoerd! "Dus dit is waar het leuk wordt. Ik zal zeggen: "Wanda, je hebt gelijk. Slechts één vraag: hoe heet ons paard? "En dit is waar het brein logisch begint te worden en zij zegt:" Het is … het is … ik heb een van die nachtmerries. "Dan valt ze in slaap in tweeën seconden. En dan blijf ik wakker liggen.

"Ik krijg alle demonen gedurende de dag vrij, ik ga naar bed en ik ben weg."

Veel van de verschrikkingen waren waar ze dacht dat er een gigantische spin boven haar in het bed hing. Ik had toen misschien Spider-Man getekend, maar er waren zoveel voorbeelden van. Op een keer maakte ze me wakker en zei: "Er is een gigantische!" Ik zei: "Wanda, nee, dat is er niet. Kijk, laten we gewoon naar bed gaan. "En zij zegt:" Ik kan het niet! Ik ben op het web geweest! '

Om mezelf weer in slaap te krijgen, Ik zal denken aan wie aan de start stond van de 1972 Philadelphia Phillies. Als ik de hele line-up kan doormaken, zal ik de top vijf werpers opnoemen. Uiteindelijk kom ik op de bank, maar ik kom zelden voorbij de werpers. Het is mijn versie van het tellen van schapen. Ik noteer ze gewoon niet. Ik ga, eerste honk, Willie Montanez. Oh ja, hij speelde vroeger voor de Giants. En ik begin na te denken over zijn carrière. Dan spring ik in de volgende positie.

Helaas heb ik niet meer van mijn vrouw opgenomen. Het zou geweldige YouTube-dingen zijn. Ze houdt me scherp.