Hier is What's Up met Seth MacFarlane's New Series 'Bordertown'

Seth MacFarlane's sterrenstatus heeft het zilveren scherm overschreden. De producer / acteur / zanger is verder gegaan van zijn star-making geanimeerde sitcoms Familieman en Amerikaanse vader voor de groenere weiden van Ted, de Oscars drie jaar geleden verpest, en, natuurlijk, Ted 2: Het wordt steeds dunner. Nu heeft MacFarlane zijn weg terug gevonden naar Fox als uitvoerend producent voor Familieman de nieuwe serie van schrijver Mark Hentemann Grensstad.

Gevestigd in de fictieve Mexifornia, sterren het The Simpsons legende Hank Azaria als Bud Buckwald, een roodbloedige grensofficier die, bij gebrek aan een betere uitdrukking, Amerika weer geweldig wil maken. Met een politiek geladen onderwerp en de bereidheid om aan beide zijden van de letterlijke en ideologische grenzen (d.w.z. Amerikaans en Mexicaans, evenals liberaal en conservatief) te stereotyperen, Grensstad op het eerste gezicht lijkt het een veelbelovende terugkeer voor MacFarlane.

In de praktijk echter Grensstad voldoet niet aan de verwachtingen van een dergelijke provocerende show. Het meest verrassend is dat het niet ook de politiek is die het op de helling zet. Grensstad is echt apolitiek, zelfs wanneer hij rechtstreeks praat over politieke kwesties - een lovenswaardige inspanning van Hentemann. In feite wordt beschermheilige van sneer Bill Maher zelfs herhaaldelijk bespot. Niettemin, simpelweg relatief onbevooroordeeld blijven is niet voldoende om de sitcom als een culturele kracht voorgoed te markeren.

Ondanks de buitenkant, Grensstad is vrij conventioneel. Bud is een Everyman die jaloers is op zijn meer succesvolle - en in dit geval Mexicaanse immigrant - buurman Ernesto Gonzalez. De trope zou de meeste tv-kijkers echt moeten kennen. De eerste aflevering, "The Engagement", draait om Bud's afkeuring van zijn dochter, Becky, die trouwde met Ernesto's college-opgeleide zoon J.C. Uiteindelijk ziet Bud met tegenzin waarom zijn dochter van hem houdt - hapt - de Amerikaanse zoon van Mexicaanse immigranten.

Uiteindelijk heeft niemand echter gekeken Familieman voor zijn verhalen, zelfs wanneer het op zijn best was. Hoewel de signature-show van MacFarlane nog niet bijzonder goed is verouderd, is zijn grappige humor iconisch geworden. Amerikaanse vader dat specifieke merk van absurditeit afgezwakt en gefocust op plot en karakterontwikkeling. Nu, Grensstad keert terug naar de MacFarlane Special, maar met meer slapstick tweaks. Bijvoorbeeld, het hoofd van Bud ontploft bij het horen van de verloving van zijn dochter, die hij vervolgens aan een collega erkent als een grap, in een halfslachtige poging tot metamy humor. Het is niet helemaal Chester Cheetah die een lijn van de Cheetos-slag uitvoert, maar de wortels - namelijk dat het een totale non-sequitur is - zijn er.

Naast fysieke humor, Grensstad 'S andere nieuwe cutaway-techniek is door middel van terzijdes. Bijvoorbeeld, Becky en J.C. praten over glutenvrij dit of feminisme, omdat zij de geschift liberalen zijn! (Nogmaals, voor beter of slechter, niemand is vrij van spot in deze show.) Ondertussen zit Bud en is hij het eens met de schreeuwende conservatieve tv-experts, die gelukzalig blind zijn voor zijn eigen tegenstrijdigheden.

Niet alle van de komische inspanningen zijn hardhandige mislukkingen. Een van de lichtpuntjes is Bud's vijfjarige schoonheidswedstrijddochter Gert. Ze is duidelijk gewoon een spook van Honey Boo Boo, maar dat doet niets af aan hoe natuurlijk de grappen in haar karakter vloeien. Ze is mogelijk het meest zelfbewuste personage (misschien in de voetsporen treden van Familieman 'S eigen genie baby Stewie Griffin), en vrolijk (en eet uit een trog met) haar huisdier varken.

Naast Gert heeft Bud's vrouw Janice veel humor. Ze maakt verschillende afwijkende opmerkingen over het bedriegen van Bud met verschillende Spanjaarden en / of Mexicanen, iets wat hem duidelijk op verschillende niveaus zou schaden. Gert en Janice zijn niet zo ongelukkig als Bud en niet naïef optimistisch zoals Becky. Als Grensstad gaat lukken als meer dan alleen een uitgangspunt - omdat het heel eenvoudig kan worden weergegeven als A Show About A Thing - de ondersteunende personages zullen een aantal komische zware tillen moeten doen.

Grensstad heeft zeker het potentieel voor het nageslacht. Hank Azaria heeft een goede staat van dienst als stemacteur - zelfs als Bud een beetje te veel klinkt als Comic Book Guy - wat betekent dat alleen vocale tricks kunnen dienen als voer voor grappige sequenties. En hoewel Seth MacFarlane misschien de gave heeft om mensen op de verkeerde manier te wrijven, doet hij dat meestal ook op een manier die het grappige bot kietelt.

Grensstad zou niet anders moeten zijn. De show kan niet alleen rekenen op stereotype als een einde - wat het al heel vroeg doet - maar moet het gebruiken als middel om sterkere ideeën te bevorderen. Het hoeft geen politieke redder te zijn, noch een complexe kritische lieveling. Maar op zijn minst, Grensstad heeft het potentieel om heel grappig te zijn, als het zijn sterke punten verstandig gebruikt.