Volgens 'Orphan Black' zijn Lesbians Real People ook

Sinds dinosaurussen over de aarde zwierven, hebben lesbiennes in de media - en daarmee bedoel ik mainstream-films en -televisie - last gehad van eindeloze belastering. Sommige daarvan zijn helemaal terug te voeren tot een grondbeginsel van de Hays-productiecode, waardoor filmmakers geen 'homopropaganda' mogen opnemen in hun werk. Echter, een maas in de omgang rond dat verbod maakte homoseksualiteit wel mogelijk in aankondigingen van openbare diensten. Een in het bijzonder is deze uit 1938 genoemd Lesbische dreiging. Het waarschuwt mensen voor de gevaren van vrouwelijke liefde (spoiler: het begint allemaal met schouderwrijven).

Hoewel de geschiedenis van de tegenwerking van positieve lesbische karakters in film en tv sindsdien al is besproken en ontleed, is het de moeite waard om op te merken dat vrouwen die van vrouwen houden ondanks dit discours toch in een minder dan realistisch beeld worden afgebeeld. Omdat volgens de ongeschreven regels van Hollywood de meeste slechts weinig nut hebben, behalve als een middel om mannen te prikkelen, of om een ​​schurkquotiënt te vervullen. Daarom is er zelden een happy ending voor lesbiennes.

Zwarte wees, aan de andere kant, heeft een hoop successen behaald in de naam van lesbische, en inderdaad vrouwelijke, zichtbaarheid. In een tijdperk waarin actrices woeden tegen de mediamachine omdat ze geen goed afgeronde rollen bieden die geen rondborstige vriendinnen of gejamende vrouwen zijn, Wees plaatst een groep volledig afgeronde vrouwen in het middelpunt van haar verhaal. Afgezien van de vijf belangrijkste klonen - die allemaal worden gespeeld door dezelfde actrice, Tatiana Maslany - zijn er nog twee vrouwen in de hoofdcast. Een van hen verleidt een kloon die ze belast met het toezicht, wat leidt tot een broodnodige renovatie van verouderde - en beschadigende - lesbische stereotypen. Misschien is de meest bewonderenswaardige kwaliteit de benadering van de show naar de seksuele oriëntatie van zijn klonen. Omdat er geen is. Ze bestaan ​​gewoon en er is geen heisa gemaakt over het feit dat Cosima, de sympathieke nerd die je zou kunnen schoppen Rune Wars en je zwak maken op de knieën met haar brutale grijns, is homo.

Enkele pogingen om het lot van lesbiennes op televisie om te keren - Buffy en Bovennatuurlijk, om maar twee voorbeelden te noemen - resulteerde in sterke, ass-kicking vrouwen. Op beide shows hebben hun feisty sapphic geek grrls het idee weggenomen dat alle homoseksuele vrouwen proberen te slapen met jou, en dat ze vol staan ​​met onnoemelijk kwaad. Op beide shows werden echter ook twee van die trendsetters gedood. Zwarte wees dwaalde door dat zelfde pad - de goede homo was altijd stiekem slecht - en deed op de een of andere manier, te midden van zijn complexe web van verhaallijnen, een complete 180.

Ah, Delphine. Vanaf het begin waren haar motivaties niet helemaal rechtopstaand. Ze raakte bevriend met Cosima, stalkte haar in de universiteitsbibliotheek, met als doel het zusterschap te infiltreren in naam van de neolutionistische Dr. Leekie. Maar toen gebeurde er iets: ze werd verliefd op haar onderwerp. Toen kwam de bloeiende romance die een groep trouwe volgers voortbracht die geen genoeg kon krijgen van "Cophine.". Maar aan het begin van het derde seizoen zuchten lesbiennes overal ter wereld terwijl Delphine harteloos Cosima als een hete aardappel dumpte. Delphine werd onmiddellijk dat type lesbienne. Ze was van kant gegaan om de klonen te helpen en schakelde terug om Dyad als de nieuwe Rachel te helpen. Zij was The Baddie. Ze had zelfs het sexy kapsel dat homoseksuele vrouwen alleen mogen als ze ware afgezanten van beëlzebub zijn.

Maar hier is het wrijven. Delphine is een complex, driedimensionaal karakter. Ze oscilleert niet alleen tussen 'held' en 'schurk' - hoewel dat op zich al vooruitgang zou zijn - maar bezet al het grijze gebied ertussenin. Je weet wel, als een echte persoon. Begrippen als 'goed' en 'slecht' worden onderzocht via een plotontwikkeling waarin Delphine ondervraagd wordt door Cosima's nieuwe vriendin Shae, die op valse info opereert dat ze eigenlijk een mol is. Je steunt de Franse verleidster op deze manier, want zoals de show ons voortdurend herinnert - als je een kloon bent, kun je niemand vertrouwen. Op dezelfde manier maakt de shitshow van woede Delphine een bui over de weerloze vrouw waardoor het gemakkelijk is om te roeien voor Shae. Er is geen gemakkelijk gedefinieerd incident, of karaktereigenschap, vastgesteld om aan te geven dat een van deze vrouwen echt verwerpelijk is. Ze zijn gewoon wie ze zijn.

Toegegeven, Delphine ontmoet haar maker aan het einde van het seizoen, maar te oordelen naar de manier waarop ze zich gedraagt, zou ze overstappen als haar personage hetero was. Ze omhelst haar lot en begint aan een laatste dag van het vastbinden van losse eindjes. Die weg naar verlossing eindigt met de dood is niet exclusief voor haar - Paul scheidde de show ook via soortgelijke middelen. Het is een ademtocht van de broodnodige frisse lucht die haar seksuele geaardheid (en trouwens haar geslacht) haar lot niet vertelt. In plaats van te worden 'gestraft' zoals lesbiennes op het scherm in het verleden zijn, gebeurt Delphine's kogel in het darmkanaal omdat … ze het een beetje had laten aankomen.

Op dat punt is er een aspect van de gedoemde lesbische romance in Buffy Ik zou Cosima graag zien omarmen bij het begin van S4. Full-on Dark Willow.