De seizoensfinale van de kolonie heeft bewezen dat de show je graag martelt

Een wijze Borg heeft ooit gezegd: 'Weerstand is zinloos', per ongeluk het wrede punt opsomend Kolonie Seizoensfinale. Het motto krijgt ook te maken met de sombere, Sisyphean aard van de hele serie, die uiteindelijk iets veel minder by-the-numbers bleek te zijn dan je in het begin misschien had verwacht: beide interessanter en frustrerender. Als er ooit twijfels waren dat de show, als een goed X-Files aflevering, uitstapten nadat ze werden achtergehouden, ze waren gisteravond totaal verlicht.

Dit is de vraag die de serie stelt: in een totalitaire staat waarin een buitenaards ras met een schijnbaar onbegrensd machts- en bewakingsmechanisme, hoeveel verandering kan iemand werkelijk bereiken? En het draait niet om die verwaandheid: de show verdiepte zich in een compromisloze kijk op repressie en isolement in zijn alternatieve universum, en riskeerde het vervreemden van een publiek en verwachtte grotere schokken en handshaking-info-stortplaatsen in het proces.

De spanning in de laatste afleveringen van Kolonie werd vooral gedreven door de belofte van mazen in de wet: manieren waarop de meest vindingrijke personages een klein inzicht hadden gekregen in het universum van hun gastheren. De meest cruciale hiervan waren de onderschepping van de 'VIP' en Bram (Alex Neustaedter) en de Operatie Telescoop van zijn leraar. Eén blik zou de wereld voor hen betekenen. Toch zijn er geen harde antwoorden verzameld; hun resultaten zijn tevergeefs en hebben ook ernstige nadelige gevolgen.

Misschien is het enige positieve resultaat dat Katie's (Sarah Wayne Callies) missie, schuin, ertoe leidt dat Will uit het blok komt om Charlie te zoeken, die leeft als een halfwoeke Lost Boy aan de andere kant van de muur. Maar verder bood de finale geen onthullingen over de "gastheren"; Morgan's (Thora Birch) team krijgt nooit het VIP-pak uit. Welk afschuwelijk of bedrieglijk normaal schepsel eronder ligt, blijft een mysterie. Hun truc zorgt ervoor dat drones willekeurig wat wolkenkrabbers opblazen, schijnbaar alleen voor effect. Uiteindelijk laat het de familie Bowman in stukken - in verschillende geïsoleerde zones, onzeker wanneer een reünie mogelijk is. Al het andere, zeer verrassend, gaat terug naar normaal in de kolonie.

Een ding dat raadselachtig is, is waarom de opstandelingen helemaal verbaasd zijn dat hun onbesuisde ondergrondse manoeuvre deze impact had kunnen hebben. Thora Birch staart omhoog naar de vurige wolkenkrabber en vraagt ​​zich hardop af: "Is dit onze schuld?" Nou, natuurlijk. Het is een van de vele raadselachtige vragen over motivatie en zelfbewustzijn in deze aflevering. Anderen: Wat voor soort man is Burgess (Adrian Pasdar), en wat is zijn eindspel in termen van opbouwende macht en invloed, en met het aangaan van een romance met Maddy (Amanda Righetti)? Is hij beter of slechter dan Snyder (Peter Jacobson), een man die hij schijnbaar weigert te helpen wanneer hij hem het meest nodig heeft? Het is nooit duidelijk of Burgess machtig of machteloos is. De rol die hij in deze show dient, hopelijk, zal het komende seizoen een belangrijk aandachtspunt worden.

De tijd raakt op. #Colony pic.twitter.com/j2Ca93spXZ

- Colony USA (@ColonyUSA) 18 maart 2016

Dramatisch was dit zeker een teleurstellende aflevering, zonder twijfel, maar stilistisch gezien was het een krachttoer. Carlton Cuse en Ryan Condal's vermogen om elke beurt de verwachtingen te ondermijnen en ongebruikelijke plot- en karakterbogen vorm te geven, is cryptisch en fascinerend. Op deze manier echter Verloren komt echt voor de geest, wat een zorg is en zou moeten zijn. Trekt de show diep, en hebben we veel gepland, of is het gewoon een gemoedstoestand? Zelfs na een volledige tien afleveringen is het onduidelijk, en waarschijnlijk doet het er niet echt toe, omdat de drang om te blijven kijken steeds urgenter wordt en onze investering veilig stelt. Dit alles gebeurt zelfs ondanks het feit dat we het leuk vinden dat we bijna geen van de zijpersonages van de show kennen - Beau? Jennifer? Maddy?

Maar nogmaals, misschien kennen deze karakters elkaar ook niet; zelfs Will (Josh Holloway) en Katie zijn meestal minder halfvreemd voor elkaar. Kolonie creëert een wereld waarin emoties niet goed ontbranden vanuit elke synaps - wanneer communicatie moeilijk is, en vertrouwen en openheid met elkaar een ver verwijderde conclusie is. Kijk gewoon hoe Snyder afscheid neemt van zijn dochter, Broussard die afscheid neemt van Katie en Will die Beau uitzendt. Er is zowel een kracht als een voelbare leegte hier. Het is een symbool voor allebei, waarom deze show bijna tien uur lang onze aandacht heeft getrokken, en waarom we er zeer verdacht van blijven.