Het gebruik van kleine gereedschappen door oude mensen is een enorme reden waarom we uniek zijn

Tools zijn lange tijd een belangrijk onderdeel geweest van de voortdurende zoektocht van mensen om onze eigen evolutie te begrijpen. De mens schiep hulpmiddelen en daarom werd de mens beoordeeld als uniek, cognitief complex. Het probleem met deze manier van denken is echter dat het steeds duidelijker wordt dat het maken van gereedschap en het gebruik van gereedschap dat wel doen niet maak mensen zo uniek als we zouden willen denken: veel dieren, van orang-oetans tot kraaien, maken ook gereedschap.

Wat werkelijk maakt ons speciaal, paleoanthropologen beweren in een aankomend overzicht, is de uniek menselijke praktijk van het creëren klein hulpmiddelen. In de maart / april editie van Evolutionaire antropologie, een team van onderzoekers beweert dat eerdere onderzoekers de mate onderschatten waarin prehistorische gereedschapmakers "klein werden". Ze redeneren dat het creëren van miniatuurgereedschappen eigenlijk een centraal onderdeel was van vroege technologie, en de praktijk van het maken van deze apparaten liet ons toe om te bloeien.

"Het maken en gebruiken van kleine hulpmiddelen was een belangrijk onderdeel van de adaptieve reeks gedragingen van onze voorouders," vertelt hoofdauteur en Emory College postdoctorale collega Justin Pargeter, Ph.D., omgekeerde. "Het vermogen om technologieën in te zetten in brede geografische bereiken en omgevingen heeft zeker bijgedragen tot onze wereldwijde verspreiding."

Als Pargeter klein zegt, bedoelt hij klein - gereedschappen die een volwassene in de palm van zijn hand kan omsluiten en comfortabel tussen de toppen van hun duim en wijsvinger kunnen houden. Deze kleine tools zijn volgens hem over het hoofd gezien door de wens van de academische wereld om grote ontdekkingen te doen.

Voorafgaand aan dit overzicht werd miniaturisatie meer als een recent fenomeen beschouwd - het creëren van items zoals de microchip die als modern worden beschouwd. Hier beweren Pargeter en zijn team dat het proces van miniaturisatie een technisch fenomeen op de lange termijn is en dat het maken van dingen als de microchip een natuurlijke vooruitgang is van wat onze voorouders miljoenen jaren geleden begonnen.

Pargeter en co-auteur John Shea, Ph.D., een professor in de antropologie aan de Stony Brook University, merk op dat eerder onderzoek heeft aangetoond dat steenvlokken van minder dan een inch lang zijn gevonden in het archeologische record op elk continent. Deze vlokken, hoewel klein, waren efficiënt bij het doorprikken, snijden en schrapen.

Pargeter en Shea beschouwden de introductie van de steenvlok 2 miljoen jaar geleden als het eerste keerpunt voor miniaturisering; het gebruik ervan was niet alleen wijdverbreid, maar ook essentieel voor dagelijkse taken. De tweede piek in miniaturisietechnologie, zo stellen ze, gebeurde ongeveer 100.000 jaar geleden met de uitvinding van lichtgewicht inzetstukken van steen die nodig zijn voor snelle bewapening. Een andere uitbarsting van miniatuurgereedschap gebeurde ongeveer 17.000 jaar geleden tijdens de laatste ijstijd. Kleine kwartsvlokken, zo groot als een cent, werden gebruikt om zowel te jagen als te snijden en fungeerden als een soort Zwitsers zakmes.

De grootte en efficiëntie van al deze tools hebben bijgedragen aan het overleven en succes van de mens. In tegenstelling tot zware, ophopende items, waren miniaturen licht om te dragen en gemakkelijk te maken. Maar om iets zo klein en zo sterk als een miniatuurinstrument te creëren, heb je iets nodig dat geen ander dier heeft: menselijke handen.

"Geminiaturiseerde technologieën vereisen een niveau van handvaardigheid, een uniek geëvolueerde eigenschap in homininen," zegt Pargeter. "Deze behendigheid is gebouwd op de vorm van onze handen en met name onze vingermorfologie. Niet-menselijke dieren zijn creatief met de hulpmiddelen die ze gebruiken, maar de meeste, zo niet alle, hebben niet de handigheid om dergelijke kleine gereedschappen te maken en te gebruiken."

Een blik op onze moderne wereld laat zien dat we onze voorliefde voor miniaturen niet hebben verloren - of ons geloof in hun nut. Pargeter wijst erop dat het streven naar microchips, nanovezels en nanodeeltjes een voortzetting is van onze natuurlijke neiging tot innoverende oplossingen voor dringende problemen. Oplossingen die we hebben geleerd, zijn er in alle soorten en maten. Er is ook een mogelijkheid dat onze geschiedenis van klein gaan is gekoppeld aan een algehele betovering met miniaturen.

"Ik denk dat mensen een aangeboren fascinatie hebben voor geminiaturiseerde werelden," redeneert Pargeter, "met het zien van de echte wereld als door een vergrootglas."

Abstract:

Lithische miniaturisatie was een van de meer doordringende productiegerelateerde strategieën voor het produceren van stenen werktuigen en het markeert een belangrijk verschil tussen menselijk en niet-menselijk gereedschap. Veelal gelijkgesteld met "microlith" -productie, lithische miniaturisatie is een complexer, variabeler, en evolutionair gevolgschade verschijnsel met kleine rug gereedschap, bladelets, kleine geretoucheerde tools, vlokken en kleine kernen. In deze review evalueren we de verschillende technologische en functionele elementen van lithic miniaturization. We onderzoeken archeologische veronderstellingen over waarom prehistorische steenhouwers zich bezighielden met lithische miniaturisatieprocessen door kleine stenen gereedschappen, kleine langwerpige gereedschappen en kleine geretoucheerde en gesteunde gereedschappen te maken. We wijzen op functionele verschillen die verschillende aspecten van lithische miniaturisatie motiveren en verschillende gevallen waarin archeologische systematiek archeologen mogelijk tot fout-negatieve bevindingen over lithische miniaturisatie heeft geleid. Ten slotte stellen we productieve wegen voor waarmee archeologen dichter bij het begrijpen van de complexe evolutionaire krachten kunnen komen die de variabiliteit in lithische miniaturisatie sturen.