The Olympic Whitewater Course bij Rio Is An Engineering Feat

Er waren eens in de tijd whitewater-slalomcompetities - waaronder wildwaterkanoën en kajakken - op natuurlijke stukken wildwater gehouden. De regels waren (en zijn) bedrieglijk eenvoudig. Atleten moeten hun boten door de gekleurde poorten leiden, sommige gaan stroomopwaarts, zonder ze aan te raken. Het inslaan van een poort is een boete van twee seconden, het missen van een poort is een straf van 50 seconden. Het doel is om de snelste algemene tijd te hebben en je hebt (maximaal) 90 seconden om 250 meter razende wildwater te overleven.

Wat begon als een relatief eenvoudige sport qua instelling - kies gewoon een rotsachtige rivier en je bent klaar om te gaan! - is geëvolueerd naar een sport die techniek vereiste, verwant aan het ontwerpen van een achtbaan-ontmoet-hindernisbaan die nauwkeurig de beste kanovaarders ter wereld zou vinden.

Voor drie van de laatste vijf Olympische Spelen hebben twee jongens de wildwaterbanen ontworpen. John Felton was een olympische slalomkanoër en Bob Campbell coachte het Amerikaanse whitewater-slalomteam. Samen runnen ze Whitewater Parks International, die cursussen heeft ontworpen in Londen, Rio de Janeiro, en werken aan het ontwerp van de cursus voor de Olympische Spelen van 2020 in Tokio.

Kanoslalom heeft een ruige geschiedenis gehad op de Olympische Spelen. Het werd een sport in de Munich Games van 1972 en werd onmiddellijk verwijderd, maakte een comeback voor de Barcelona Games van 1992, en werd vervolgens bedreigd met het opnieuw gooien in de 2000 Sydney Games toen officials geen geschikte stroom rapids voor atleten konden vinden om te concurreren. Maar slalom atleten waren niet bereid om op te geven op een Olympische Spelen, en Felton leidde de lading in het ontwerpen van een whitewaterbaan in een stadion, waardoor de sport in leven bleef.

Het bouwen van een slalomcursus is een jongleeract van waterbouwkunde, intuïtie en legacy-bouw. Bij het ontwerpen van de cursus moeten architecten ervoor zorgen dat het diep genoeg is, dat de stroom consistent is en dat wervelingen en golven een uitdaging vormen, maar niet te moeilijk, zodat ze gevaarlijk worden.

Er zijn enkele functies die alle cursussen moeten bevatten. Een Olympische wildwaterbaan moet tussen de 200-400 meter lang zijn, tussen 18-25 poorten hebben en rekening houden met links- en rechtshandige personen. Kanalen moeten diep en breed genoeg zijn om golven te produceren die sterk genoeg zijn om te worden gebruikt in een Olympische competitie. Eddies bestaan ​​typisch direct achter obstakels, waar stroomopwaartse poorten meestal worden geplaatst.

Naast de basis, is de fysica die in een wildwaterbaan wordt gespeeld ongelooflijk dynamisch en onvoorspelbaar. Golven hebben onderliggende draaikolken en stromingen, en de posities van de banken en obstakels verschuiven dramatisch hoe het water op de baan samenwerkt. Er is ook de wrijving in het water, omdat verschillende stromingen met verschillende snelheden bewegen en tegen elkaar wrijven, waardoor de dynamiek verandert.

"Voor de Olympische atleten is er zeker een standaard die je probeert te raken, dat is een soort van 'je weet het wanneer je het ziet'", zegt Campbell. Om de cursus van dit jaar te ontwerpen, hebben Felton en Campbell de basisvereisten van het Olympisch comité vervuld - minstens 200 meter lang en 0,6 meter diep, behalve in draaikolken waar het water 1 meter diep moest zijn - en gebruikten zij hun algemene kennis van de sport om het kanaal dienovereenkomstig aan te passen.

Om het nog ingewikkelder te maken, werden Rio-ambtenaren geïnvesteerd in het proberen de kosten van het exploiteren van een stadion te verlagen, wat betekende dat Felton en Campbell creatief en kosteneffectief moesten zijn. Ze reduceerden de afstand die ze hadden om het water voor de koers te pompen door de helling van het wildwater minder steil te maken. Ze hebben ook de stroom van de Londense koers van 15 kubieke meter per seconde naar 12 kubieke meter per seconde verlaagd. Het kanaal is ook smaller dan eerdere cursussen, waardoor ze de diepte kunnen vullen, maar minder totaal water nodig heeft. In tegenstelling tot de slechte waterkwaliteit in Rio heeft het zwembad zelfs het krachtigste waterfiltratiesysteem van alle wildwaterbanen die ooit zijn gebouwd. Tot nu toe heeft het beter standgehouden dan het filter voor duikfietsen.

Toen Campbell en Felton een algemeen idee hadden van hoe ze de cursus wilden laten werken, stuurden ze de ontwerpen naar het Tsjechische hydraulische laboratorium voor hydraulische apparatuur in Praag. Daar bouwden waterbouwkundigen een schaalmodel van de baan om de stroomsnelheid en stroming te testen. Hierdoor kunnen ze belangrijke problemen in de cursus ontdekken voordat ze deze daadwerkelijk bouwen. Omdat de obstakels volledig instelbaar zijn, kunnen de moeilijkheidsgraad en de positie van de stroomversnellingen eerst worden verfijnd in het model en vervolgens in het stadion op ware grootte.

Bij het ontwerpen van een Olympische baan, is de loting om te gaan voor het bouwen van de grootste, meest nastie mogelijke stroomversnelling. Maar het probleem hiermee is dat het kan leiden tot cursussen die anders schommelen voor verschillende atleten. "En dat is geen vergelijking van appels met appels", zegt Campbell. Voor Rio was het de bedoeling een cursus te maken die zo consistent mogelijk was en nog steeds dynamisch was.

"In Rio is het wildwater non-stop - het gaat gewoon van boven naar beneden, precies in het midden van de baan", zegt Campbell. "Als je een voet naar rechts of links bent, doet het water iets anders." Dit zorgt voor een veeleisende en technisch moeilijke cursus waar atleten dolenthousiast over zijn sinds ze afgelopen november proeven begonnen te doen.

Het resultaat is een park dat niet alleen kostenefficiënt, milieuvriendelijk en technisch superieur is aan dat van vele anderen over de hele wereld, maar waarvan Campbell en Felton geloven dat het na de Spelen een avonturenpark kan worden.