Een oude planetaire crash zou de aarde levenslustig hebben gemaakt

Nieuw onderzoek wijst op een bron voor bijna al onze koolstofvoorraden - een kosmische botsing tussen de Aarde en een planeet met Mercurius ongeveer 4,4 miljard jaar geleden.

Koolstof is de basisbouwsteen van al het leven op aarde. Wat nooit duidelijk was, is precies hoe of waarom dat het geval is - logischerwijs lijkt het erop dat de meeste koolstof op aarde miljarden jaren geleden zijn verdwenen of zijn neergehaald in de ijzerrijke metalen kern van de planeet. Sommige deskundigen geloofden dat brokstukken van meteorieten en kometen koolstof konden leveren nadat de aarde klaar was met vormen, maar het is onwaarschijnlijk dat dergelijke bronnen de planeet zouden hebben gezaaid met de enorme hoeveelheden die nodig zijn om het organische leven te versnellen.

Nu publiceerden wetenschappers van Rice University de resultaten van een nieuw experiment in het tijdschrift Natuur Geoscience die illustreren hoe de kern van de Aarde misschien niet is wat we dachten dat het was.

IJzer heeft een sterke affiniteit met koolstof, maar wat als de kern niet zo ijzerrijk was als we dachten, en in plaats daarvan een hogere verhouding silicium of zwavel had? Als de kern een dergelijke legeringsverhouding had aangenomen van bijvoorbeeld een botsing met een andere "embryonale" planeet - een met een profiel van een legering, niet zoals Mercury - zou dat verklaren waarom de koolstof niet allemaal in de kern was opgesloten maar in plaats daarvan vrij was om in de silicaatmantel te blijven. Het team schat dat de botsing ongeveer 100 miljoen jaar na de vorming van de aarde plaatsvond.

"We dachten dat we beslist moesten afzien van de conventionele kernsamenstelling van alleen ijzer en nikkel en koolstof," vertelde Rice-petroloog en co-auteur Rajdeep Dasgupta aan de universiteit. "We zijn daarom begonnen met het onderzoeken van zeer zwavelrijke en siliciumrijke legeringen, deels omdat wordt gedacht dat de kern van Mars zwavelrijk is en dat de kern van Mercurius relatief siliciumrijk is. Het was een compositiespectrum dat relevant leek, zo niet voor onze eigen planeet, dan zeker in het schema van alle terrestrische planetaire lichamen die we in ons zonnestelsel hebben."

De nieuwe bevindingen zijn een veel betere taak van het verklaren van het begin van het organische leven op aarde dan eerdere modellen - en gooien in een slecht-coole hemelcrash boot. Het laboratoriumgecontroleerde experiment is verre van definitief bewijs, maar het zou planetarische wetenschappers ertoe kunnen bewegen op nieuwe manieren na te denken over de bewoonbare planeetvorming.