Hier is hoe de zon asteroïden verdampt

$config[ads_kvadrat] not found

Trying to change out my o2 sensor on my chevy astro van #Chevy #Astro #VanLife

Trying to change out my o2 sensor on my chevy astro van #Chevy #Astro #VanLife
Anonim

Wetenschappers weten nu hoe nabije aardobjecten eigenlijk verdwijnen: ze verdampen in een lange slokdans, heel ver van de zon.

In een studie die vandaag is gepubliceerd in Natuur, een internationaal team van wetenschappers legt uit hoe ze oorspronkelijk de NEO (near-earth object) -populatie wilden documenteren als een manier om te volgen welke asteroïden de aarde zouden kunnen raken, of hoe die objecten zouden kunnen interageren met toekomstige ruimtevaartuigen die naar Mars en daarbuiten reizen. Ze hebben al ongeveer 9.000 nieuwe NEO's geïdentificeerd door meer dan 100.000 afbeeldingen te analyseren die zijn verzameld door de in Tucson gevestigde Catalina Sky Survey (CSS) gedurende een periode van acht jaar.

Kijk, de meeste NEO's komen tevoorschijn uit de asteroïdengordel tussen de banen van Mars en Jupiter. Soms wordt een asteroïde die in de rij zipt weggedrukt door een teveel aan zonnewarmte en verdwijnt hij. De zwaartekracht van Saturnus en Jupiter duwen die asteroïde op een pad dicht bij de aarde.

Om hun analyse uit te voeren, heeft het team een ​​nieuw soort software ontwikkeld die de waarschijnlijkheid kan berekenen dat asteroïden met verschillende banen door CSS worden gedetecteerd. Toen kwamen ze een probleem tegen: hun model voorspelde dat er 10 keer zoveel objecten op banen zouden moeten zijn die de zon benaderden binnen 10 zonnediameters. Toch waren die objecten vreemd afwezig in de beelden.

Na wat probleemoplossing, realiseerde het team zich dat hun software prima was. De objecten waren er niet omdat ze niet meer bestonden - de kracht van de zon verdampte gewoon langzaam alle ruimtesteen die te dicht bij de massieve ster bewoog.

"De ontdekking dat asteroïden moeten breken wanneer ze te dicht bij de zon komen, was verrassend en daarom hebben we zoveel tijd besteed aan het verifiëren van onze berekeningen," zei Robert Jedicke van de Universiteit van Hawaii Institute for Astronomy, een co-auteur van de studie.

De resultaten lossen niet alleen een mysterie op dat dit specifieke onderzoeksteam teisterde. Het helpt ook verklaren waarom waargenomen meteoorstromen dicht bij de zon geen ouder-NEO lijken te hebben die het peloton leidt - omdat het bovenliggende object wordt verbrand door de zon en eindigt met het achterlaten van de stroom van meteoren zelf. De bevindingen suggereren ook dat donkere asteroïden - die niet zoveel licht weerkaatsen - de vader weghalen van de zon dan de lichtere, omdat ze gemakkelijker te vernietigen zijn.

Dat laatste inzicht is vooral handig voor de toekomst van asteroïde exploratie en mijnbouw - als we de samenstelling van de rots alleen op basis van modellen die de banen en groottes van de NEO volgen kunnen bepalen, kunnen we voorspellen wat er in de rots zelf zit en of het de moeite waard is springen in de ruimte.

Of ook, weet je, hoeveel vuurkracht we nodig hebben om een ​​asteroïde op te blazen.

Wanneer je je herinnert dat sommige asteroïden groot genoeg zijn om mogelijk al het leven op aarde te vernietigen in het geval van een botsing, wil je ontdekken waar die kleine buggers in godsnaam zijn.

Voor de langste tijd gingen wetenschappers er gewoon van uit dat de meeste kometen en asteroïden - als ze de aarde niet hadden geraakt - juist in de richting van een vurige dood wegdreven door zich in de zon te storten. Blijkt dat is niet helemaal het geval.

$config[ads_kvadrat] not found