Het Explosieve Wildvuurseizoen van Alaska voedt en voedt zich met klimaatverandering

$config[ads_kvadrat] not found

Klimaatverandering in een notendop!

Klimaatverandering in een notendop!
Anonim

Robert Ziel heeft zijn aandeel in het wildvuurseizoen gezien, maar 2015 in Alaska was iets anders.

"Het probleem groeide zo snel", vertelt hij omgekeerde. "De ontstekingen, veel van hen kwamen in principe uit op een periode van één week rond de zonnewende. Verlichting dag na dag na dag produceerde bijna 300 branden in die week. "Veel van die branden groeiden en bedreigden steden, zegt hij, en voegde eraan toe:" Ons vermogen om te reageren werd bijna onmiddellijk overweldigd."

Alaska riep de bemanningen van de Lower 48 en uit Canada op - hotshot-bemanningen, rookjutten, helikopters en luchttankers.

Ondanks een NASA-voorspelling kwam het seizoen 2015 net voorbij het record van 2004 voor het aantal gebrande acres. Maar voor de enorme snelheid van bossen die oplichten, zegt Ziel, kan dit seizoen ongekend zijn.

Hoewel bosbranden omliggende gemeenschappen bedreigen, vormen ze ook een probleem voor de planeet. Het boreale bos, een uitgestrekt ecosysteem dat een groot deel van Alaska, Rusland, Scandinavië en Noord-Canada bedekt, is een van 's werelds grootste koolstofputten. De miljoenen planten halen koolstofdioxide uit de atmosfeer door fotosynthese, en omdat de grond drassig en koud is, hoopt het organische materiaal zich op als turf in plaats van uiteen te vallen en terug te keren naar de lucht.

Maar bosbranden laten deze opgesloten koolstof in grote hoeveelheden vrij. Nu klimaatverandering de frequentie en ernst van branden in het boreale ecosysteem in het bijzonder verhoogt, zou het bos op een dag kunnen overstappen van koolstofput naar koolstofemitter. Sommige wetenschappers zeggen het al.

Een nieuwe studie gepubliceerd in Natuur Klimaatverandering ontdekte dat de Alaska's Yukon Flats sinds 1950 12 procent van hun opgeslagen koolstof hebben vrijgegeven dankzij een dramatische toename van de frequentie van wildvuur.

Wildvuurrecords voor Alaska gaan pas terug tot 1939, waardoor het moeilijk is om hun klimaat te modelleren. Zonder eerdere gegevens mogen modelers aannemen dat vuurseizoenen van de afgelopen decennia representatief zijn voor hoe ze in het verleden zijn geweest. Natuurlijk zijn ze dat waarschijnlijk niet.De opwarming van de aarde heeft de planeet al aanzienlijk beïnvloed, vooral op hogere breedtegraden.

Hoofdauteur Ryan Kelly wilde het probleem aanpakken van hoe slecht de modellen het verkeerd hadden, dus verzamelde hij kernmonsters in de Yukon Flats, een 11.000 vierkante mijl groot stuk beschermd moerasland en bos in Oost-Alaska, om brandfrequentiegegevens terug te halen, teruggaand 10.000 jaar.

"We dachten dat hé, we zouden eindelijk een aantal cijfers kunnen geven over hoe groot de deal is, en het werd een beetje dramatischer dan we dachten," vertelt hij omgekeerde.

Toen hij een klimaatmodel draaide zonder de oude vuurgegevens op te nemen, zag het ernaar uit dat het gebied nog steeds een koolstofput was - een samentrekking van meer organische stof dan het gemiddeld vrijgeeft. Maar toen het veranderende vuurregime in aanmerking werd genomen, suggereerde het model dat de Yukon-flats een aanzienlijke hoeveelheid opgeslagen koolstof in recente branden hebben vrijgegeven.

De Yukon-flats kunnen uitzonderlijk zijn. Zeker de branden in dat gebied van de afgelopen decennia zijn dramatisch geweest. Kelly ontdekte dat de regio niet zoveel branden heeft gezien in ten minste 10.000 jaar.

Maar de Yukon Flats kunnen ook iets zeggen over de toekomst. "We wilden specifiek een plek die al veel brandde, omdat in feite elke voorspelling waar je naar kijkt suggereert dat boreale bossen in de biome in de toekomst meer zullen gaan branden naarmate het klimaat warmer wordt," zegt Kelly.

Zijn onderzoek heeft niet geprobeerd vast te stellen of het boreale bos tegenwoordig een gootsteen of een bron van koolstof is. Maar het suggereert wel dat eerdere berekeningen mogelijk hebben overschat hoeveel koolstof wordt opgeslagen, omdat ze meestal geen rekening houden met toenemende vuurregimes. Het suggereert ook dat naarmate vuur in het boreale meer frequent en ernstiger wordt, het ecosysteem van put naar bron verschuift.

Mike Flannigan, een onderzoeker aan de Canadese universiteit van Alberta, denkt van wel. "Ik durf er sterk aan te wedden dat je de cijfers in pakt, en de papieren die er zijn, er zijn meer kranten die pleiten voor koolstofbron dan koolstofput voor onze boreale bossen," vertelt hij omgekeerde.

De koolstofemissies van een intens wildvuurseizoen kunnen enorm zijn. Een enkel jaar branden in Indonesië produceerde het equivalent van misschien vier maanden van de wereldwijde uitstoot van fossiele brandstoffen, volgens een paper in Natuur.

"De boreale heeft 30 keer meer turf dan Indonesië," zegt Flannigan. "Onze boreale wouden dwergen Indonesië."

Een uitgebreid overzichtsartikel gepubliceerd door NRC Research Press ontdekte dat tussen 1990 en 2008 het Canadese boreale bos gemiddeld een koolstofput was. Maar dat was niet waar in grote vuurjaren, zoals 1995, 1998 en 2002.

De laatste tijd heeft Canada veel wildvuur gezien. "We hadden drie zeer strenge vuurseizoenen in Canada - 2013 in Quebec, 2014 Northwest Territories, 2015 in Saskatchewan en BC," zegt Flannigan.

Er zijn drie manieren waarop een opwarmend klimaat meer vuur veroorzaakt, legt Flannigan uit. Ten eerste verlengt dit het vuurseizoen, wat meer kansen betekent voor meer vuren. Ten tweede produceert warmere lucht meer bliksem. Meer bliksem betekent meer vuur.

Tot slot, warme lucht houdt meer vocht vast, dus het trekt meer vocht uit het bos, waardoor het makkelijker wordt om te verbranden. Dit kan mogelijk worden gecompenseerd door de toegenomen regenval, hoewel volgens een recent document de neerslag tijdens de zomermaanden met 15 procent zou stijgen om het drogende effect een temperatuurstijging van één graad Celsius te compenseren, zegt Flannigan. Bijna nergens in het boreale zal dit het geval zijn.

Het bepalen van precies hoeveel koolstof wordt afgezonderd of vrijgegeven van de boreale is een lastig voorstel. Maar de trend is vrij duidelijk. Bosbranden worden woester. Het boreale bos - de grote koolstofput - zal waarschijnlijk een uitstoter van broeikasgassen worden, als het dat nog niet is. Meer opwarming, meer vuren, meer uitstoot, meer opwarming.

$config[ads_kvadrat] not found