Drake, Meek Mill en Hot 97: een korte gids voor hip hop's Lamest Beef

Bij Inverse hebben we respectvol voorkomen dat we de controverse rondom de beweringen van vorige week, gemaakt door rapper Meek Mill in Philadelphia op Twitter, die Toronto rapper en voormalige Degrassi star Drake gebruikt vaak ghostwriters. De daaropvolgende debatten en klappen zijn dagenlang saai gebleven. In de afgelopen 24 uur heeft de saaiheid zich echter getransformeerd tot zelfparodie, dus het voelde als het juiste moment om het te bekijken.

Mill's beschuldiging kwam in het midden van een van die niet-zeldzame schijvingen over de staat van de Rap Game Today en Reals vs.Fakes, die regelmatig opduiken - meestal op de tijdlijn van een rapper van de rapper van de oostkust, die wil dat alle Bill Cosby-laster stopt en denkt dat Joell Ortiz de beste MC is. Meek Mill, aan de andere kant, is vandaag een van de technisch meest begaafde en spraakmakende straatrappers in hiphop. Hij heeft onlangs een relatief succesvol nieuw album uitgebracht en is nu op tournee ter ondersteuning van zijn vriendin, Nicki Minaj.

Mill's takedown, dus, haalde de krantenkoppen; Drake is tenslotte Minaj's labelgenoot en frequente medewerker. De meest verbazingwekkende claim van Meek was dat het vers dat Drake had bijgedragen aan zijn nieuwe album ("R.I.C.O.") door iemand anders was geschreven. Als hij het toen had geweten, zei Meek, zou hij het hebben gesloopt.

De terloopse beschuldiging veroorzaakte een kleine vorm van sociale media. De neerslag omvatte een reactie van Drake's producent en co-architect van het merk Drake, Noah "40" Shebib, die de nieuwe claims betwistte dat rapper Quentin Miller (ook bekend als "Q") een ghostwriter was voor Drizzy. Hij concludeerde door #TeamMeek te beschuldigen van 'het ondervragen van de pen van zijn broer'. Q zelf ontkende toen zijn betrokkenheid als iets anders dan een marginale medewerker.

Wat pijnlijk duidelijk werd, was dat Mill de term 'ghostwriter' niet precies gebruikte. Drake's medewerkers worden rigoureus gecrediteerd in zijn papieren notities. Misschien maakte Meek gewoon duidelijk dat niemand tegenwoordig bankbiljetten leest, zodat het effect in wezen hetzelfde was als ghostwriting - een rechtvaardig punt.

Natuurlijk speelt het betoog van Meek een geïnstitutionaliseerde kijk op de locus en idealen van hiphopmuziek. Echter, ghostwriting komt al veel voor in rap sinds de dagen van de Sugarhill Gang en Genot van de rapper, het record dat hip-hop's grote internationale doorbraak was. Op het nummer leverde lid Big Bank Hank afgeleende, niet-geciteerde lijnen van Bronx MC Grandmaster Caz. Er waren ook grotere "authenticiteit" -kwesties: Sugarhill Gang was een groep gevormd door een platenfirma, tenslotte niet een eenheid die rechtstreeks uit de MC-partijen in het New York gebied trok.

Er zijn talloze andere minder belangrijke schandalen geweest. Er was Ice Cube's ghostwriting voor N.W.A. van Eazy-E en een collaboratief auteurschap dat De chronische. Later ontving een van hip-hop's post-Golden Age-iconen, Notorious BIG, een muzikaal eerbetoon van zijn impresario en medewerker - de kunstenaar die voorheen bekend stond als Puff Daddy - in de vorm van een politie-interpolerend lied dat eigenlijk werd beschreven door profiel rappers Sauce Money. Dit zou de record houden voor de langstlopende rap single op de Hot 100.

Maar bla en bla: deze voorbeelden zijn al eerder besproken. Het maakt deel uit van wat de gevolgen van de beschuldigingen van Mill zo verwarrend maakt. Het is logisch dat Meek het belang van onaangetaste zelfexpressie in hiphop bevestigt; hij is een bijzonder krachtig merk van 'reality rap' dat spreekt over zijn eigen ervaringen opgroeien in Philadelphia. Deze verhalen hebben hem onderscheiden als kunstenaar. Authenticiteit maakt deel uit van zijn specifieke ethos en verbetert de potentie van zijn werk.

Maar het meest humoristische hier is het observeren van de vermeende publieke gezichten van New York / 'echte' hiphop handhaven of debateren over het wereldbeeld van Meek, alsof het als objectief feit zou moeten worden aanvaard. Storied DJ op Hot 97 van NYC, Funkmaster Flex, kwam een ​​paar avonden geleden met geweren in de lucht tegen Drake staan ​​en beweerde 'naslagwerken' te hebben voor verschillende liederen van de rapper en minachtte hem voor zijn niet-transparantie. "Dit gaat niet over Meek of Drake … Dit gaat over een kunst!" Tweette hij in het midden van een over het algemeen verwarrende tirade. "Dre, Diddy, Kanye, Drake, Timbaland !!!!! In die verdomde volgorde !!!! "eindigde hij, alsof Flex de definitieve rangorde aanleverde van de ghostwritten rapfiguren. Het was onmogelijk om te weten waar hij het over had.

Jay, Nas, Pac, Big, Em, Kendrick en J.cole hebben geen 4 fucking naslagwerken van een nigga die zijn couplet doet !!!!!! @Mannetjeseend

- Funk Flex !!!!! (@funkflex) 25 juli 2015

Gisteravond moest Meek langs de show van Flex komen om een ​​diss-record te plaatsen in reactie op Drake's heiliger-dan-thou en periodiek seksistische subtweet-record 'Charged Up' (waarvan de meest brandende regel misschien wel duidelijk Nicki-verwijzing was "Gerucht heeft het, Ik heb haar geneukt of nooit "). Rap devotees hebben zich gedurende twee tot vier uur op het station ingesteld, in afwachting van de vuurspuwende reactie van de MC wiens handtekening vuur spuwt (zie de ouderwetse "Meek Mill rap als …" meme). Meek was niet aanwezig op de show van Flex, maar ging naar Twitter om een ​​korte video van hem te maken met een clip van hyena-achtige lach van 15 seconden getiteld "Beautiful Nightmare":

Hier is het gooooooooo laten we het krijgen 🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥 pic.twitter.com/eWdMOXZrPh

- Meek Mill (@MeekMill) 28 juli 2015

De grap veroorzaakte een bizarre reeks antwoorden. Conservatieven in rap tempo in New York minachten Meeks minachtende gebaar. De NYC-producent Statik Selektah noemde het vertegenwoordiger van het 'social media roddelende niet-rappende ezel-tijdperk' en wat 'liefde en hiphop-shit'. Trad-minded podcaster Taxstone snoof de Hot 97-staf op Twitter (ochtendshowgastheer Ebro loog over zijn vrouw gaan naar Harvard! Wat een stel fakers en cheats!). Er ontstond een charge.org-petitie met als argument dat Funkmaster Flex bij Hot 97 zou moeten aftreden omdat hij "iedereen loog voor beoordelingen en downloads."

Hot 97 heeft het afgelopen jaar een ruzie gehad en een verandering. De persoonlijkheid die het meest heeft bijgedragen aan de verheven positie van het station in de hiphopgemeenschap - gastvrouw en interviewer extraordinaire Angie Martinez - vertrok naar rivaliserend station Power 105.1 na bijna dertig jaar dienst in juni. Lange tijd volgde DJ Cipha Sounds in januari (hij werd ontslagen nadat hij publiekelijk kritiek had geuit op het station).

Deel van en pakket aan Flex 'legacy is première nieuwe muziek exclusives - diss-tracks en anders - evenals het ingedrukt houden van een van de meest populaire hip-hop mixshows in de geschiedenis. De gebeurtenissen van afgelopen nacht brachten opnieuw de vraag naar voren, die al geruime tijd in alle hoeken van de hiphopgemeenschap tot uiting komt: met programmeren op Hot grotendeels bepaald door Clear Channel-statistieken en focusgroepen, en New York niet langer de meest invloedrijke hub van hiphop, wat is het echte gebruik van Flex, of een van hen? Het personeel van Power 105.1 van DJ Envy tot Charlamagne da God - die Funkmaster Flex zijn traditionele "Ezel van de dag" -prijs gaf voor zijn nepout met het Meek-nummer - maakte van de gelegenheid gebruik om zich te amuseren over de laatste misstap van hun rivaliserende station. Hot 97's Ebro zette Power af met de in de tijd geteste auto-respons: "Als er iets belangrijks in de hiphop gebeurt, gebeurt het op Hot 97."

Als een humoristische epiloog was de wereld begaafd met een ondubbelzinnig, volgas disscert van Minaj's voormalige vriendje Safaree, reageerde op de controverse en schoten die Meek hem in het verleden had aangedaan. De track herinnerde aan de nasleep van Kendricks vers over Big Sean's "Control" in 2013, waarin hij facetiously verklaarde dat hij de "King of New York" was, en een hoop minderjarige rappers die Kendrick niet had genoemd in het nummer - en waarschijnlijk ook had nog nooit gehoord van - kwam met stodgy en onbedoeld comic reactie op freestyles.

In de Meek diss, kon je praktisch de momenten horen die Safaree zich inbeeldde dat zijn publiek een "Oh shiiiiiit" losliet (alles van "My dickprint, lil n--, you can never match" to "Here's an iron, n - / Want je ziet er preeeeessed uit) maar waarschijnlijk was meer van zijn publiek te druk met het Googlen van hem.

Sommige mensen meten de kwaliteit van hiphop door de 'bar' en anderen aan de hand van de normen van bijna alle andere populaire muziek: het uiteindelijke, algehele product. Het idee dat er een manier is om de kern van elke kunstvorm te bekijken, of waarde toe te schrijven, is een misverstand dat is opgedoken en de hele geschiedenis door spanning heeft veroorzaakt. Dit debat doet met name denken aan de Wynton Marsalises en Stanley Crouches van de wereld die Miles Davis 'onbezonnen, rock-festival-ready elektrische muziek van de jaren '60, '70 en '80 non-jazz achtten (of nog steeds achten). Jazz, voor hen, wordt gemeten in eenheden van 'karbonades' - door de kracht en eenheid van de 'solo'. Maar Miles, zoals Drake en de meest betrouwbare voorhoedeïst en fervente medewerker van Drake en Hopper, bedachten eerst en vooral het overkoepelende geluid. Deze artiesten nemen meer dan ooit een rol als bandleider; de trompettist of de rapper wordt gewoon een ander sonische puzzelstuk.

Dit wil niet zeggen dat de Drakeians meer "gelijk" hebben dan de Meekians; er is geen "juiste" als het gaat om zaken van smaak, en ik denk niet dat Meek het eens zou zijn met de meeste "zachte" ians. Er is discours, en dan is er geluid zelf, dat veelvoudig en onherleidbaar is. Roken over muzikale epistemologieën maakt meestal voor een goede komedie. Het is gemakkelijk om het standpunt te zien waar Meek vandaan kwam door het hele debat met zijn moppenparcours te omzeilen, zelfs als hij de hele zaak in de eerste plaats begon.