De klimaatonderhandelingen in Parijs gaan nu over geld en aansprakelijkheid

In slechts een paar dagen zal het enorme aantal ambtenaren, politici en diplomaten die naar Parijs zijn gekomen voor de langverwachte onderhandelingen over klimaatverandering in jaren weggaan. De tijd dringt en de resolutie is voorspelbaar ontbrak. Of een deal wordt bereikt of niet, deze klimaatbesprekingen zullen zeker aan de draad komen.

Er is echter vooruitgang geboekt in de tien dagen van onderhandelingen tot nu toe. Een concept-onderhandelingstekst die woensdag is vrijgegeven, heeft het aantal woorden die ter discussie staan ​​aanzienlijk verkort, die worden aangegeven door vierkante haken.

79% daling in de overeenkomst #brackets in de #Draft #Paris # # kom hier veel #momentum tegen op # COP21 #UNFCCC pic.twitter.com/x5XzuAYEqQ

- Nieuwsakkoord van Parijs (@ParisAgreement) 9 december 2015

Dit document van 29 pagina's zal de basis vormen voor de furieuze onderhandelingen van de komende dagen. Landen zullen wanhopig vechten voor items die zijn gesneden met deze meest recente versie en items die nog moeten worden beslist.

Als je de feitelijke onderhandelingstekst wilt onderzoeken, maar niet weet waar je moet beginnen, Mashable 'S Andrew Freedman heeft een handige geannoteerde versie opgesteld.

Er is nog veel discussie, maar hier zijn een paar van de meest controversiële punten.

Zullen we ernaar streven het broeikaseffect op twee graden Celsius of 1,5 te houden?

Deze taal gaat in het gedeelte "doel" van de overeenkomst. In zekere zin is het alleen maar ambitieus - het echte werk van het werk zal liggen in het vaststellen van emissiedoelstellingen en het bereiken daarvan. En veel wetenschappers geloven dat het bereiken van zelfs de limiet van twee graden een fantasie is. Bedenk dat de wereld al een graad boven het pre-industriële gemiddelde ligt en zou blijven opwarmen, zelfs als de emissies morgen tot nul zijn gedaald.

Dus waarom ruzie maken over deze halve graad? Fundamenteel gezien is het een signaal over hoe serieus de wereld van plan is om dit probleem aan te pakken. De acties die nodig zijn om een ​​wereld van 1,5 graden te bereiken zijn dramatisch intenser dan die nodig zijn om een ​​wereld van 2 graden te bereiken. En dit is van belang, met name voor landen die het meest kwetsbaar zijn voor klimaatverandering, inclusief laaggelegen eilandlanden en het grootste deel van Afrika. Vanuit hun perspectief betekent twee graden dat ze in de ring liggen.

Hier is een beetje hoopvol nieuws: een groep van meer dan 100 landen is dinsdag na zes maanden van geheime ontmoetingen in Parijs ontstaan ​​en heeft opgeroepen tot een ambitieuze en bindende overeenkomst. Ze hebben zichzelf de 'hoge ambitie-coalitie' genoemd en ze vertegenwoordigen meer dan de helft van de lidstaten, waaronder de Verenigde Staten, de hele Europese Unie en 79 landen in Afrika, het Caribisch gebied en de Stille Oceaan. Gebrek aan representatie van emissie-giganten zoals India en China blijft echter een belangrijke belemmering voor vooruitgang.

Hoe zullen de emissiedoelstellingen in de loop van de tijd stijgen?

De onafhankelijke emissiedoelstellingen geproduceerd door de lidstaten voorafgaand aan de klimaatbesprekingen zijn alleen voldoende om de opwarming te beperken tot ongeveer 2,7 graden Celsius - als de overeenkomst zijn werk gaat doen, zullen die doelen in de loop van de tijd strenger moeten worden.

De laatste ontwerpovereenkomst laat de deur open voor landen om hun verbintenissen "te bevestigen of bij te werken" tegen 2020 of 2021, wat zou kunnen betekenen dat de toezeggingen zouden kunnen worden opgevoerd nog voordat de overeenkomst van Parijs in werking treedt. De eerste beoordeling zou zijn in 2023 of 2024, met daaropvolgende beoordelingen elke vijf jaar daarna.

Dit is eigenlijk een erg sterke taal in vergelijking met andere eerder gepresenteerde opties, en het relatieve gebrek aan haakjes in deze secties wijst op een groeiende consensus over de kwestie.

Wie zal betalen?

Veel mensen houden hun adem in ontwikkelingslanden om een ​​eerdere belofte goed te maken dat het mitigatiebedrag voor de klimaatverandering in 2020 jaarlijks 100 miljard dollar zal bedragen, en van daar verder opschalen.

Die taal zit nog steeds in de ontwerpovereenkomst, maar nooit buiten haakjes, wat betekent dat er nog veel discussie over is. De VS kondigden woensdag aan dat het zijn toewijding aan $ 800 miljoen zal verdubbelen, een sterk signaal aan de wereld dat andere rijke landen zullen worden verwacht dit voorbeeld te volgen.

Amerika dringt ook aan op meer landen. Nieuwe tekst in de conceptversie suggereert dat misschien niet alleen landen die zich hebben ontwikkeld, maar ook landen die "in staat zijn om dat te doen" een bijdrage kunnen leveren.

En dan is er de kwestie van betalen voor verlies en schade. Moeten landen die door klimaatverandering worden getroffen, worden toegestaan ​​om de landen die de schade hebben veroorzaakt effectief aan te klagen in een bindend juridisch systeem? Dit deel van het ontwerp heeft de Verenigde Staten en andere grote historische zenders begrijpelijkerwijs nerveus en het blijft in zijn geheel tussen haakjes staan.

Als er één veilige gok is, is het dat vrijwel niemand die betrokken is bij de onderhandelingen snel veel slaap zal krijgen.