Chuck Palahniuk legt uit waarom 'Fight Club 2' hem zal vermoorden

Chuck Palahniuk creëerde een generatie popcultuurfilosofen met zijn roman Vechtclub, dat vervolgens werd aangepast tot een cult-hitfilm met dezelfde naam. Nu, 20 jaar later, komt Palahniuk terug met Vecht Club 2, een strip vervolg dat enkele jaren na het einde van de eerste roman / film plaatsvindt.

Palahniuk, die onlangs ook bijna een half miljoen dollar heeft opgehaald voor Kickstarter om nog een filmaanpassing te financieren, gaat op een nationale boekentour op pad om de verzamelde editie van dit langverwachte vervolg te promoten. omgekeerde heeft de schrijver ingehaald om hem te vragen hoe hij denkt over zijn relatie met Tyler Durden en of Vechtclub zal ooit sterven.

Vecht Club 2 is een vervolg, maar het voelt als een uitdaging voor de erfenis van de eerste Fight Club. Wat ertoe leidde dat je besloot dat het tijd was om de eerste opnieuw te bezoeken Vechtclub zoals dit?

Het klinkt vreemd, maar het was de schuld van mijn New Yorkse uitgever, Doubleday. Ze begonnen me naar Comic-Cons te sturen om mijn romans te promoten, en ik was gecharmeerd. Strips mensen zijn zo aangenaam en aangenaam in vergelijking met de burgers van de literaire fictie wereld. Het kan zijn dat komische artiesten, schrijvers en redacteuren (en niet te vergeten coloristen en briefers) als freelancers werken en moeten samenwerken met een groot aantal anderen. Gruges worden beslecht. Ego's kunnen niet regeren of mensen verliezen hun inkomen. Ik wilde voor de verandering deel uitmaken van de leuke, nerd-menigte. Ik wist niet dat Margaret Atwood me zou volgen.

Tegen het einde van het boek, stop je - als een personage in het boek - om Tyler Durden niet te stoppen in de Vechtclub universum. Is dat een soort van berusting tegen het personage en zijn impact op de popcultuur?

Dit klinkt vreselijk en onfatsoenlijk. Het is het soort verklaring dat een Mark David Chapman ertoe brengt me op de hielen te jagen. Maar Vechtclub is misschien wel de meest geciteerde roman van de 20e eeuw. Het ratelt me ​​om de constante verwijzingen twintig jaar na publicatie te horen. Mensen moeten citaten uit de regels halen en slimme woordspelingen maken Om een ​​spotvogel te vangen of Klacht van Portnoy. Ik probeer de geest terug in de fles te stoppen.

Hoe denk je dat je relatie met Tyler nu is dat het stripverhaal is afgelopen, in tegenstelling tot wanneer je het vervolg in de eerste plaats wilde schrijven?

Tyler wint. Ik ben erbij neergelegd. Achteraf gezien had ik hem in zijn wieg gewurgd, maar ik weet zeker dat mijn eigen ouders hetzelfde over mij dachten. Niettemin, in Vecht Club 3 hij kan worden gedwongen om seks te hebben met een schaap.

Strips zijn een raar middenweg tussen een roman en een film, en het origineel Vechtclub is allebei. Is dat de reden waarom je ervoor gekozen hebt om het vervolg als een stripboek te maken?

Bingo. De enige manier waarop een vervolg naast het boek kon bestaan ​​en de film was als het in een derde medium was. Dus strips.

Heb je de overgang naar het schrijven van een stripverhaal moeilijk gevonden?

Immens moeilijk. Elk visueel element moet de dialoog ondersteunen of ondermijnen. En de dialoog in mijn gedachten moet schaars zijn. En stilstaande beelden moeten altijd actie impliceren. En elke pagina-beurt zou een pay-off moeten onthullen. Dat betekent op zijn minst een dozijn goede uitbetalingen per probleem. Zo'n intense samenzwering zou zelfs Charles Dickens doden.

Stel je voor om in de toekomst een superheldenkomiek te schrijven?

Misschien, maar geen bestaande superheld. Gevestigde superhelden komen met zo'n geschiedenis en bagage, en als je één detail verknoeit, schreeuwen miljoenen experts, "Jij idioot, Blue Superman kan niet vliegen vanwege de kosmische heksvloek die hem in 1965 werd opgelegd." Ik en Charlie Sheen kunnen niet omgaan met bagage zodat een nieuw persoon / personage elke keer beter is.

Denk je dat dit stripverhaal een paar filmaffiches van Fight Club over de slaapzalen in de universiteit zal doen verdwijnen?

Goh, ik hoop dat de posters intact blijven. Dat is alles wat er op de poster is: Vechtclub en Trainspotting. In mijn collegejaren hebben we posters van Clara Bow opgehangen. Ze was een pip.

Zal er een derde poging zijn om Tyler en Vechtclub ?

Ja, misschien, als mijn eigen Mark David Chapman niet al rondcirkelt met zijn exemplaar van Catcher in the Rye wachtend om een ​​duidelijk schot te krijgen. Je ziet dat ik opereer op het Dorothy Parker-systeem, waarin je, als je je overlijden vaak genoeg voorspelt, leeft in een rijp, oud alcoholisch tijdperk omringd door incontinente speelgoedpoedels in het Beverly Hills Hotel. Maar wees gerust, mijn landgoed zal zelfs bij mijn afwezigheid een hack inhuren om Tyler in leven te houden. Zo niet eerlijk. Tijd voor mij om te rusten, nu. Oh kijk, Moord schreef ze staat aan.