Jason Momoa in talks to Star in een reboot van 'The Crow'

Vorige week ging Jason Momoa op Instagram om een ​​foto van zichzelf te posten in een café met de opkomende horror-regisseur Corin Hardy. Behalve prikkelende hashtags zoals #greatnewstocome en #dreamjob leek de koppeling redelijk voor de hand te liggen: Jason Momoa is aangetrokken om de leiding te nemen in Hardy's langzame wederopstart van de cultklassieker uit de jaren negentig, De kraai.

Voor de meesten zou de aankondiging een reden tot vreugde moeten zijn (zoals, net zoveel vreugde als Momoa over zijn gezicht heeft gepleisterd). De man die voorheen bekend stond als Khal Drogo, en tegenwoordig bekend staat als de Aquaman van de DCU, is een geweldige keuze om de reboot van een van de meest geliefde cultklassiekers in de moderne filmgeschiedenis te leiden.

De enige manier om de deal officieel af te sluiten als man Is een pint van zwarte schoonheid. @guinness #sealthedeal #wearemarriednowfucker. #greatnewstocome. #dreamjob #cantwaittotelltheworld ALOHA ED 👿😜

Een foto geplaatst door Jason Momoa (@prideofgypsies) op

Voordat we ingaan op de details waarom Momoa perfect is voor de titelrol, laten we het hebben over de originele film uit 1994, die om precies twee redenen in het populaire onderbewustzijn is blijven bestaan.

Ten eerste was de bleke, gotische esthetiek van de film perfect te zien. Alles, van de kostuums tot de make-up tot de sets, is zo fantastisch en onderscheidt zich van alles dat al eerder of eerder is gedaan. Dat geldt ook voor de vaak gekopieerde maar nooit herhaalde officiële soundtrack van de film, een tournee door de donkere kant van alt rock uit de jaren 90.

Ten tweede was de tragische prestatie van Brandon Lee perfect geschikt voor de rol van een ex-rocker die uit het graf terugkeerde om wraak te nemen in de loop van de Halloween-vakantie.

Behalve die twee dingen is de film van Alex Proya behoorlijk ongelijk. Het script is onhandig en het verhaal is extreem ondeugend. Voorbij de soundtrack en de ster, de rest is iets dat absoluut beter had kunnen worden gedaan.

En Jason Momoa zou een integraal onderdeel van die vergelijking kunnen zijn.

Momoa kan ruzie maken

Dit is de voor de hand liggende. We weten al dat Jason Momoa een expert is in fysieke choreografie. In aanvulling op zijn tijd als een geduchte krijgsheer Game of Thrones, een aanzienlijk deel van Momoa's carrière is verteerd door rollen die hem in het heetst van de strijd brachten.

Fans van actiefilms groot en klein hebben mogelijk Momoa in verschillende films zien verschijnen in het laatste half decennium waarin hij is geroepen om op verschillende manieren een schop onder zijn kont te trappen (en zijn schop te krijgen). Ongeacht de kwaliteit van de film, is Momoa opmerkelijk gestegen.

We weten dat hij de mascara kan schoppen

Vanuit een fysiek standpunt is Jason Momoa bijna perfect om de leegte te vullen die Jason Lee's afwezigheid achterliet. Hij is comfortabel in allerlei oorlogsverf, inclusief de gepatenteerde Harlequin-gezichtsverf. Je kunt niet ontkennen dat Lee en Momoa soortgelijke gelaatstrekken hebben. Zoals Vanity Fair Zoals gezegd, beide acteurs hebben "een sterk brow-spel".

Voor die mensen die bang zijn dat Momoa een beetje te gespierd is om Eric Draven te spelen als heroïne-chique held, is dat absoluut waar. Dat gezegd hebbende, misschien dat Momoa het personage overneemt, zal inspiratie putten uit een van de scads van andere mensen die tijd hebben doorgebracht als de Crow, van wie sommigen behoorlijk fanatiek zijn.

Joshua was een Indiaanse boer die zijn hele familie zag vermoord door Zuidelijke soldaten.

Michael Korby deed een korte stint toen hij werd opgewekt door twee kraaien om zichzelf en zijn verloofde te wreken.

Terwijl Momoa zullen hoogstwaarschijnlijk Draven aan het spelen, het is heel goed mogelijk dat het personage getrouw opnieuw kan worden opgevat als iets kleins.

Laten we Momoa een gruwelijke reden geven om te glimlachen

In Game of Thrones, Momoa mocht een beetje grommen, maar meestal was hij het sterke, stille type. In De rode weg, hij kreeg degelijke beoordelingen, maar moest het grootste deel van zijn tijd spenderen. In Conan the Barbarian, hij was woest en stoer, maar hij was ook gedwongen om de hele tijd door te brengen met het proberen een onvervulbare film soort plezier te maken. Het verontrustende aan deze uitvoeringen is dat ze Momoa in een doos beginnen te stoppen, wanneer hij meer dan in staat is om iets meer te doen.

Oke dus Kogel door het hoofd is niet wat je een goede film zou noemen. Ik geef dat volledig toe. Het is echter een van de weinige momenten waarop Momoa mag emote rennen, om zich te vermaken in de hitte van een gevecht - net zoals we zouden verwachten van de Crow - en hij spreekt zich bewonderenswaardig vrij.