Mensen blijven hangen voor USB Flash Drives omdat het verliezen van gegevens angstaanjagend is

Eerder dit jaar vertelde een grafisch ontwerper genaamd Daniel aan een team van onderzoekers dat hij een doos met dode harde schijven in zijn appartement bewaart. Hij kon ze niet vertellen waarom hij ze niet had uitgegooid. En hij gaf toe dat hij nog steeds geen plannen had om ze te vernietigen. Hij begreep dat hij technisch vasthoudend was, maar hij begreep niet waarom. Die onderzoekers, waaronder Jenny Kennedy, een onderzoekscollega aan de universiteit van Melbourne, en Rowan Wilken, een professor aan de Swinburne University of Technology, bleven praten met andere mensen in de hoop een antwoord te vinden.

Kennedy en Wilken waren vooral geïnteresseerd in USB-drives omdat ze hadden opgemerkt dat ongebruikte exemplaren alomtegenwoordig zijn geworden. Ze wilden begrijpen waarom mensen vasthielden aan deze dingen terwijl ze technische informatietechnologieën, zoals post en verpakking, uit de weg gooiden. Ze spraken met 14 personen, die allemaal terughoudend waren om over hun kleine gegevensopslagmechanismen te beschikken - zelfs als ze niet meer werkten - en een theorie formuleerden voor een paper dat ze in Wegwerptechnologieën.

"We hebben zeker emotionele connecties met technologieën," vertelde Kennedy omgekeerde. "Of het nu gaat om een ​​verbinding met het apparaat zelf waarvoor het is gebruikt, de investering van tijd of geld in zijn initiële aankoop, het wordt gezien als een belangrijk moment in de tijd en relaties met anderen, of de herinneringen die het oproept., veel mensen vinden het moeilijk om technologie los te laten."

Een deel van de reden hiervoor, legt Kennedy uit, is milieu. Haar proefpersonen hadden goede redenen om te denken dat ze technologie niet mogen weggooien, tenzij ze dachten dat dat absoluut noodzakelijk was. De proefpersonen hadden de feiten niet bij de hand, maar er was een besef van de omvang van het elektronische afvalprobleem op aarde, dat er in 2014 uit zag als 46 miljoen ton metaal en plastic en naar verwachting tegen 2017 dichter bij 70 miljoen ton komt. Elektronisch afval is het snelst groeiende afval in de wereld, waardoor de lucht giftig is en schadelijke chemicaliën aan het milieu worden blootgesteld. Volgens Bedrade, 70 tot 80 procent van de oude technologie gaat naar vuilstortplaatsen.

Daarom verbieden plaatsen zoals de staat New York hun burgers wettelijk om elektronica weg te gooien. De optie is om naar speciale recyclinglocaties voor e-waste te gaan - of houd de laders op apparaten die u jaren geleden kwijt bent geraakt.

Maar het is niet alleen consciëntieusheid. Luiheid is een belangrijk probleem. Als je niet weet hoe je elektronica moet recyclen, kun je natuurlijk een andere elektronica en Google gebruiken om het te doen. Maar ga je ergens heen rijden om je USB-poort weg te gooien? Waarschijnlijk niet.

"Ik denk dat mensen apparaten vasthouden tot het 'juiste moment', zoals wanneer ze voldoende e-waste hebben verzameld om een ​​reis naar de stortplaats te rechtvaardigen, wanneer ze worden gemotiveerd door andere factoren zoals verhuizen of wachten op die toekomstige dag wanneer ze vrije tijd en zin hebben ", zegt Kennedy.

De mensen in de studie van Kennedy en Wilken waren ook bang voor wat er met hun gegevens zal gebeuren als ze hun USB inleveren. Nogmaals, als mensen gaan zitten en uitzoeken hoe ze hun harde schijven kunnen wissen, hoeven ze zich hier geen zorgen over te maken. Toch kwam de bereidheid om de gegevens te wissen bijna nooit voor in interviews. Mensen discussieerden met zichzelf over de vraag of harde schijven die niet meer toegankelijk waren, gegevens konden bevatten en aarzelden om afstand te doen van deze gegevens.

"Ik ben een beetje bezorgd over het gooien van iets," vertelde Alex, een webmanager, aan Kennedy in hun interview. "Tenzij ik het volledig heb ontdaan, wat ik niet lastig kon vallen, wil ik dit niet in de vuilnis gooien omdat het niet erg milieuvriendelijk is - maar dan zou ik het niet aan een digitale recycler willen geven omdat weet wat er met de gegevens gebeurt. Dus ja, ik denk dat ik ze waarschijnlijk zou houden."

Maar om luiheid simpelweg de schuld te geven, zou alweer een te grote vereenvoudiging zijn: mensen zijn over het algemeen zeer bezorgd over gegevensbeveiliging. Dit is een trend die alleen maar groeit: in 2014 waren Amerikanen meer bang dat hun persoonlijke gegevens zouden worden gehackt dan dat ze zouden worden vermoord. Pew Research zegt dat mensen Amerikanen steeds angstiger worden over hun privacy - vooral als het gaat om digitale technologieën. Uit een opiniepeiling van 2016 bleek dat 74 procent van de Amerikanen zei dat het "erg belangrijk" voor hen was dat zij de controle hadden over wie toegang had tot informatie over hen.

Ingebed in deze angst voor een naamloze hacker die in staat is om data naar willekeur te grijpen - niet verrassend gezien het recente bewustzijn van de gegevensverzameling uitgevoerd door de NSA en de opkomst van hackergroepen zoals Anonymous - is verwarring. Veel mensen begrijpen niet welke gegevens van hen worden weggenomen, wie er mee bezig is en hoe dat gebeurt. Kennedy's en Wilken's onderwerpen, voornamelijk Australiërs, uitten hun bezorgdheid over het feit dat iemand afgedankte drives zou vinden en doen iets met de gegevens erop.

Deze angst verdwijnt waarschijnlijk niet in de nabije toekomst, dus het probleem van technologisch afval kan het zeldzame probleem zijn dat niet met het onderwijs kan worden opgelost. De betere oplossing, zo stelt Kennedy, is dat bedrijven stoppen met het uitdelen van nauwelijks gedifferentieerde nieuwe producten en in plaats daarvan focussen op technologie die zelf kan worden verbeterd. Dit zal ons niet veel helpen met onze oude thumb drives, maar het zal ervoor zorgen dat we minder nieuwe crap kopen.

"We zullen hopelijk groeiende ethisch bewuste consumptiepraktijken en druk op technologiebedrijven zien om apparaten te produceren die kunnen worden geüpgraded", zegt Kennedy. "Naarmate de omzet van apparaten steeds sneller wordt, hoop ik echt dat we meer zullen zien tegen deze trend."