Israel's First Moon Mission: Everything To Know About the Robotic Lander

Maan van Israël is een epische 1924-film uit het gouden tijdperk van stomme films en heeft geholpen bij het lanceren van de regie-carrière van Michael Curtiz, van Casablanca roem. Sequels voldoen zelden aan het origineel. Maar als de plannen van Israël om in februari 2019 een robotlander op de maan te zetten als een vervolg kunnen worden beschouwd, zal deze nieuwe "Maan van Israël" -missie, geleid door het non-profitorganisatie SpaceIL, op zichzelf al een kaskraker worden.

Lunaire landingen dateren uit de jaren zestig. De Verenigde Staten landden 12 mensen op zes verschillende gelegenheden als onderdeel van het Apollo-programma, samen met robotachtige ruimtevaartuigen zoals Surveyor, die diende als een voorloper van menselijke missies. De Sovjet-Unie maakte robotachtige Luna-missies en legde Lunokhod automatische rovers aan in de jaren zeventig. Meest recent landde China de Chang'e 4 robotische sonde aan de achterkant van de maan. Deze missies zijn allemaal verbazingwekkende technische prestaties en wonderen van menselijke knowhow, gesponsord en gebouwd door grote overheidsinstanties voor ruimtevaart.

Nieuwe maan, nieuwe wijze van exploratie

De volgende bezoeker van de maan is anders. SpaceIL's Beresheet - Hebreeuws voor "In the Beginning" - wordt de eerste privé-gefinancierde missie om vanaf de aarde te lanceren en op de maan te landen, en het eerste ruimtevaartuig dat zichzelf na het landen over het maanoppervlak voortstuwt door op zijn raketmotor te "hoppen" om een tweede landingsplek. De missie markeert een nieuwe mijlpaal, niet alleen in de geschiedenis en technische boog van ruimteverkenning, maar ook in hoe de mensheid zich bezighoudt met ruimteverkenning.

SpaceIL werd in 2011 opgericht om te concurreren in de Google Lunar XPrize, een programma dat gepland was om $ 30 miljoen toe te kennen aan het eerste particulier gefinancierde team dat een ruimtevaartuig kon bouwen en het met succes op de maan kon landen. Naast de landing moest het ruimtevaartuig, of een rover, een afstand van 500 meter of meer afleggen en een high-definition beeldmateriaal van de landingsomgeving naar de aarde sturen. De deadline voor het indienen van de Google Lunar XPrize-wedstrijd eindigde in 2018 zonder winnaar. Onverschrokken, SpaceIL ging vooruit met de ontwikkeling en constructie van het ruimtevaartuig en is nu klaar om te lanceren vanuit Cape Canaveral, Florida.

De Beresheet-lander heeft ongeveer de grootte en vorm van een familiedinertafel, ongeveer 6 voet in diameter en 4 voet hoog, die (op Aarde) ongeveer 350 ponden weegt. Dit omvat niet de bijna 1000 pond brandstof die nodig is om het ruimtevaartuig op de maan te landen. Met draaginstrumenten om het magnetisch veld van de maan te meten, een laserreflector geleverd door de NASA en een tijdscapsule van culturele en historische Israëlische artefacten, zal de missie de ruimte binnenrijden als een secundaire lading - zoals een passagier met ritjes - aan boord van een SpaceX Falcon 9 raket.

Naar de maan gaan, zonder een raket

De primaire lading op de SpaceX-lancering is niet de SpaceIL-lander, maar een communicatiesatelliet voor aflevering van een zeer hoge aardgecentreerde, geostationaire baan ongeveer 22.000 mijlen boven de evenaar van de aarde. Dit parkeert de communicatiesatelliet boven een vast punt op de aarde, waarbij de baan precies gesynchroniseerd is met de dagelijkse rotatie van onze planeet. Het ruimteschip Beresheet begeleidt de primaire satelliet tijdens zijn reis. Maar om de maan te bereiken, moet hij meer dan 10 keer verder reizen.

Bij ruimtevluchten is de primaire beperking bij het reizen van plaats naar plaats niet de afstand, maar de hoeveelheid benodigde energie. De Falcon 9-raket draagt ​​Beresheet slechts ongeveer 10 procent van de totale afstand tot de maan. Maar het levert bijna 90 procent van de totale energie die nodig is om er te komen. Bijgevolg kan Beresheet, eenmaal geheven van het aardoppervlak en met een kleine hoeveelheid extra energie van zijn eigen voortstuwingssysteem, zijn eigen baan opvoeren door zichzelf te positioneren zodat het wordt gevangen door de zwaartekracht van de maan. Dit proces duurt enkele weken.

Als de missie eenmaal op de maan is geland, duurt dit misschien nog maar een paar dagen. De lander is niet ontworpen voor de lange termijn, maar zal in plaats daarvan technologische vooruitgang laten zien, evenals het bedrijfsmodel voor een particulier gefinancierd ruimtevaartuig dat op een ander lichaam in het zonnestelsel landt. In deze zin zal Beresheet een tweede en zelfs nog meer memorabele "Maan van Israël" creëren.

Er is geen lucht op de maan - en dus ook geen geluid. Dus, net als de originele film uit 1924, zal dit vervolg ook stil zijn. Maar de deelnemers zijn geen acteurs, en het beeld zal in high-definition kleuren zijn. De technische knowhow ontwikkeld door het engineeringteam, de wetenschappelijke en technische gegevens van de instrumenten van het ruimtevaartuig, het leren hoe ruimtevluchtmissies kunnen worden uitgevoerd buiten een overheidsprogramma en de inspiratie voor een hele generatie jonge mensen - vooral in Israël en het Midden-Oosten - zullen allemaal nog tientallen jaren waardevolle inzichten en inspiratie opleveren.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door John Horack. Lees hier het originele artikel.